Το όραμα

Κεφάλαιο 27

Katherine's POV

-Katherine με ακούς;

Άσπρη σα το πανί η Angelina με κοιτάει αποσβολωμένη.

-Όραμα ήταν, μην ανησυχείς, είμαι συνηθισμένη πια.

-Πες μου τι είδες.

《Ωχ, πρέπει να σκεφτώ κάτι. Τι να της πω, πως θα ζήσω η εγώ ή αυτή; Δε γίνεται. Γρήγορα μια δικαιολογία.》

-Κάτι σκόρπιες εικόνες σχετικά με μένα.

-Έλα να καθίσεις λίγο.

Καθίσαμε στο τραπέζι με τις καρέκλες στην αυλή, αμίλητες, η καθεμία βυθισμένη στις σκέψεις της.

-Πρέπει να το πω στον Stefan. Πάμε από το καλό στο καλύτερο, δε μπορώ να τον κοροϊδεύω άλλο.

-Ξες τι, το ξέρουμε όλοι και ζούμε με αυτό. Και γω πιστεύω ότι το αγόρι σου πρέπει να ξέρει. Δε μπορεί μία σχέση να βασίζεται σε ένα ψέμα Katherine.

-Καλά ναι ισχύει.

-Τώρα που θα έρθει θα τον πάρεις στο δωμάτιο σου να του τα πεις όλα. Θα τρομάξει λίγο αλλά είναι φυσιολογικό. Όλοι έτσι αντιδράσαμε.

Όταν ήρθαν ο Stefan μαζί με την Jane, άρχισα να φοβάμαι. Χριστέ μου, είναι τόσο δύσκολο.

Θα του το πω πριν φάμε. Άμα περάσει η ώρα μπορεί να αλλάξω γνώμη.

-Stefan, να σου πω λίγο;

-Ναι, πες μου.

-Ιδιαιτέρως άμα γίνεται.

-Ναι, ειπε διστακτικά και με κοίταξε με απορία.

-Πάμε στο δωμάτιο μου.

Μόλις μπήκαμε στο δωμάτιο, τον έβαλα να κάτσει στο κρεβάτι μου.

-Λοιπόν, βολέψου και άκουσε. 

Και του είπα τα πάντα. Όλες τις εξελίξεις της ζωής μου τον τελευταίο μήνα. Από τα οράματα, μέχρι τη Gabriela και την Alex.

Στην αρχή με κοιτούσε νομίζοντας πως θα του πω ότι όλα είναι ένα κακόγουστο αστείο. Όταν έβλεπε όμως οτι προχωρούσα τότε σοβάρεψε.

Όταν τελείωσα την αφήγηση επικράτησε μία παρατεταμένη νεκρική σιγή, και μετά από λίγο σηκώθηκε όρθιος.

Περπατάει στο δωμάτιο με ένα σκεπτικό βλέμμα προσπαθώντας να χωνέψει αυτά που άκουσε.

-Όχι, δε γίνεται. Δε μπορεί να συμβαίνει αυτό. Αυτά γίνονται σε ταινίες φαντασίας.

-Κι όμως. Θυμάσαι τότε στο πάρκο που σε σημάδευε μία γυναίκα με ενα όπλο και μας έσωσε κάποιος; Αυτή ήταν η Gabriela και μας έσωσε η Alex.