Kadehlerce Aşk

Öyle Yazıyor

Efser gözyaşları mavilerinden esir halde bardaktan boşanarak gürlerken şimdi yutkundu can kırığıyla.Cam kırıklarından bile sek yakardı acıyı.

Boğazında kalmış bir zehir gibi. Ne kana karışıyordu ne kursaktan iniyordu. Durduruyordu nefesi. Denizler dolmuştu oğlanın göğsüne ve ümitsizlik denilen lanetin kandırılmış hissiyle beraber doğurduğu sancıya gebeydi şimdi..

Armağan sessizce yanına adımlarken hala aynı sessizlikle elini salladı uzaktan.

Efser elini sallamadı.

Armağan tez adımlarla yanına koşarken Efser kılını kıpırdatmadı.

Armağan kocaman sarıldı oğlana.

Efser sarmalamadı onu.

Armağan yeşillerini korkuyla dikti sulu mavilere.

Efser ise mavilerini çekti cüretkar yeşillerin oyunbazlığının vermiş olduğu incinen gururunu da sakınarak ondan.

"Benden neden esirgedin sesini Armağan?"diye inledi Efser. "İşitmedim lakin gördüm konuşuyordun neşeyle...Şakıyordun kelimeleri Armağan?"

Armağan utançla irileşen gözlerini ve ağzını aralarken Efser hıçkırdı.

"Eğlendin mi duygularımla oynarken ? Eğlendin mi aptallığımla?"diye fısıldadı mavileri gül goncası gibi solan oğlan boynunu büküp koşarak uzaklaşırken.

Kalakaldı Armağan.

Yalanı öğrenilsin istememişti...