8 Eksi 1 Eşittir 0 / Chanlix

-23-

Artık veda vakti gelmişti. Bir kaç günde olsa beraber vakit geçirebilme, iyi olduklarından emin olma zamanına sahip oldukları için mutlularken, bir o kadar da hüzünlü iki aile vardı. Uçakları ertesi gün akşam üstü kalkacak olsa da herkes son kez ilk geldikleri eve gidiyordu. Gitmeseler de pek bir şey fark etmeyecekti, sabah erkenden yine gitmeleri gerektiğini söylemişlerdi en başından. Hem veda vedaydı işte, ha bugün ha yarın zorluk aynı zorlukdu.

Chris'de Felix'de ailelerinin karşısında gözlerini doldurmamak için kendini kasıyordu ebeveynlerine kıyasla. Eve dönmeleri gerekiyordu...

Ev, belirli bir yaşa kadar geldikleri evleri değildi belki orası ama evleriydi. Belki de artık kendilerini daha çok ait hissediyorlardı oraya, boş bir ev değildi. Her bir köşesine soru yöneltseniz size bu sekiz çocuğun nasıl güzel bir aile olduğunu anlatırdı her bir parça.

Bazı vedalar gerçek bir veda değildir, sadece, gitmen gerekir işte. Belki bir hayalin belki hedefin belki gerçekten kendini ait olduğun yer hissettirdiği için gitmen gerekir. Bir sonraki görüş çok yakında ya da uzak bir zamanda bilinmez ama sahte bir vedadır, dönüşü olan bir veda.

"Her şey için teşekkür ederiz öncelikle." diyerek konuşmaya girdi Felix.

"Burada kaldığım süre boyunca bana yaşattığınız tatlı hislerden dolayı, biraz daha yakınlaşabildiğimiz için mutluyum. Ayrıca geçen gece yaptığımız konuşma içinde, beni ciddi manada aydınlattınız ve ışık tuttunuz çok minnettarım. Burada olmak güzeldi eski zamanı hatırlattı." diyerek Chris'in ailesine de sevgisini belirtti.

"Ve kendi ailem. Anne hayır ağlama!"

"Çok güzel konuşuyorsun çok güzel çocuk yapmışım gurur duyuyorum ikimizle de."

"Anne ne diyorsun?" diyerek güldü Felix ardından devam etti. "Sizi gerçekten çok çok özledim, ne zaman görüşeceğimizi bile bilmezken bu kadar görmem gerçekten çok motive etti. Bu sefer beni o kadar da özlemeyin bende üzülüyorum sonra. Oğlunuz orada çok mutlu ve yedi ayrı anne ve babaya sahip. Bakmayın deli dolu olduklarına ne zaman takılsak düşsek birbirimizi hep kaldırdık, kaldırmaya da devam edeceğiz gözünüz arkada hiç kalmasın."

"Benim bile gözümü doldurdu bu çocuk." diyerek Changbin'e fısıldadı Minho. Herkes susup onların konuşmasını dinliyordu.

"Oh, Felix! Bana da söyleyecek bir kaç şey bırakır mısın zahmet olmazsa."

"Özür dilerim çok mu konuştum?" 

Surat ifadesindeki tatlılığa sırıttı Chan, belki kimse olmasaydı bir eliyle yüzünü avuç içine alıp oynayıp öpebilirdi ama ne yeriydi ne de sırası...

"Çok sevimliler ağlayacağım." dedi Hyunjin, çok sarılası vardı iki üyeyede şuan duygulanmıştı!

"Sakın ağlama Hyunjin bende iptal olurum." dedi Jisung. 

"Anne, baba yeniden geleceğim, ne zaman pek bilmiyorum ama illaki görüşeceğiz. Zaten sürekli arıyorsun kaçışım imkansız." dediğinde annesi kaşlarını çattı. 

"Tabii ki arayacağım hatta daha sık arayacağım artık!"

"Özür dilerim özür dilerim, sadece çok meşgul bir oğlun olduğunu arada hatırlaman yeterli sizin için her zaman vaktim var." surat ifadesi değiştiğinde cidden sinirlendirmek hoşuna gidiyordu Chan'ın.

"Hahaha şakaydı! Gerçekten her şey için teşekkür ederim."

"Annen ve babanla konuşuyorsun başkasıymışız gibi davranmayı kes Chris." dedi kadın şakacı bir sinirle.