8 Eksi 1 Eşittir 0 / Chanlix

Özel Bölüm

BEN GELDİM UNUTTUNUZ MU NBENİAĞAAGĞĞA

ÇOK ÖZLEDİM 😭😭😭 NEYSE KONUSMİCAM SONDA BULUSALIM ❤️❤️❤️

..

Geriye doğru bakılarak ileriye doğru mesafe alınan tek yolculuk hayat yolculuğudur. Yaşanan her bir olay örgüsü gelecekte bir yerde tekrar karşımıza çıkar bakıldığı zaman iyi veya kötü bilinmeksizin. Yazlar, kışlar, baharlar, insanlar, yaşanırken hızlı geçmez de ileride bir gün akla geldiğinde kuş olup uçtuğunu anımsarız.

Bunların yanı sıra bu yolculukta kimlerin bizlerle olduğunu unutmayız bir tek. İyisi en güzeliyle kötüsü en çirkin haliyle karşımıza çıkmış gibi gelir. Şimdiye gelip geçen onca şey hiçbir zaman kötü, çirkin gelememişti Chan'a. Gelmemiş değil, gerçekten gelememişti.

Kendini tüm olumsuz düşüncelere ve sonlara ne kadar iterse itsin hayatının aydınlık yüzü bir şekilde onu ikna ediyordu olması gerekenin aksine, bu yüzden de ne üzülmeye vakti olmuştu ne de fazla düşünmeye...

Bu bahsettiğimiz aydınlık yüz elbetteki yanındaki yedi çocuktu. Hoş, çocuk demeye bin şahit isterdi hepsi büyümüştü, en başta kendi büyümüştü koskoca 30 yaşındaydı! Ama kendini bu kadar büyük hissetmemesinin sebebi de yine çevresindeki hiç yaşlanmayan ruhlardı tartışmasız.

Yaşayabilecekleri tüm olumlu duyguları yaşamış sorunsuz bir hayata devam ederken aldığı en büyük kararı almıştı bugün Chan. Böyle dendiğinde ciddi ve üzerinde düşünülmüş gibi gelebilirdi ama değildi.

Çok erken yaşta ailesinden ayrı kalması, ne kadar telefon üzerinden görüşseler de o aile sıcaklığını tamamen yaşayamaması içinde bir ukte olarak kalmıştı. Elbetteki şirket ve grubu da ailesi sayılmıştı bu günlerde ama içindeki hissi hiçbir zaman tamamen silememiş, yüzde bir olsa bile kalmıştı.

Bunların üzerine zaten aile gibi yaşasalar da Chan kendine bunun içinde yine küçük bir aile kurmak istemişti, resmiyete dökerek ve şuanda hayatında olan ve hep olmasını istediği Lixie ile...

Elinden geldiğince sevgisini ifade etmeye çalışmıştı ki umuyordu ki başarılı da olmuştu. Derinlerde hissettiği bu duygu gerçekten bambaşkaydı. Bir insana dokunmayı da bir kenara bırakalım, bakmaya kıyamayabilir miydi? Chan kıyamıyordu hiç. O kadar yoğun hissediyordu ki patlayacakmış gibi sanki. Bazen farkında olmadan kendini sıkıp nefesini bile tutuyordu ve bu her seferinde daha da artabilirmişcesine artıyordu. Gördüğü, dokunduğu, düşündüğü, hissettiği her an yumuş yumuş olmaya çoktan alışmış aşkı karşısında en başından beri diz çökmüştü.

Üzerinde hiçbir şey olmayan, sadece kalçasının üzeri beyaz çarşafla örtülü olan gencin üzerini iyice örtüp yüzüne dağılmış olan saçlarını uyandırmamak için olabilecek en hafif dokunuşlarla çekti. Yorgun olduğu zamanlar uykuya daha da düşkün olduğunu bilse de biraz daha dinlenmesini istiyordu, küçük kediyi daha sonra da sevebilirdi.

Seungmin'e kahve yapması için rica eden bir mesaj gönderdikten sonra kendini banyoya attı ve soğuk bir duş aldı, bu günlerde hava biraz daha sıcak olmaya başlamıştı.

Günlük sabah rutininden sonra hâlâ uyuyan sevgilisine göz ucuyla bir bakış atıp rahat bir şeyler geçirdi üzerine. Odadan çıktığında her zamanki gibi kahvaltı masasında oyun oynayan Jeongin'in yanına oturdu hemen öncesinde saçlarını karıştırarak.

"Oh, hyung! Günaydın."

"Günaydın, hâlâ benim bilgisayarımda mı oynuyorsun şu oyunu." dedi kaşlarıyla işaret ederek. Aslında kullandığı Bang Chan'ın eski olan bilgisayarıydı. Oynamaya başlamadan önce zaten Chan belirli bir seviyeye getirmişti ama daha sonra oynamayı kestiğinde Jeongin bakmaya başlamıştı ve baya da geliştirmişti yıllar içinde klanını.