BENDEN BANA

BÖLÜM 18: ÇOCUK MEZARLIĞI

Seher'in İzmir de ki yaşamına hoş geldiniz 🚪🖤 diyorum ve Seher'in bakış açısına geçiyorum.

***
B

ENDEN BANA

BÖLÜM 18: ÇOCUK MEZARLLIĞI

12. 05. 2021

Bulutların ağladığı bir günde gözyaşlarımı daha iyi saklayacağından emin olduğum için isteyip de gelemediğim o yere giriş yaptım. İnsanların tek başına gelirken hep korktuğu ama aslında en çok burada güvende olabilecekleri ilk kez geldim. Tek başıma.

Mezarlıktaydım.

Kızımla ne kadar konuşsam da beni en iyi buradan duyarmış gibi gelmişti o yüzden mezarlığa geldim.

Çocuk mezarlığına.

Bir sürü küçük mezar taşlarının yanından geçmiş, yanında geçtiklerimin topraklarına avucumun içiyle bir kez dokunmayı ihmal etmedim.

İleri de kocaman bir ağaç gözüme ilişti. Sanki burada ki tüm çocukları hayatta ki kötülerin mezarlarında bari rahat bıraksınlar dercesine iri dallarında ki yaprakların gölgesi altına alarak bütün heybetiyle ortada duruyordu. Bende o ağacın gövdesine ilerleyerek dibine çöktüm.

Yağmur damlaları toprağı ıslatmış, toprağın tüm kokusunu havanın sarmasına müsaade etmişti.

Kafamı kaldırarak bulutlara baktım, sağ elimin avucunu da gökyüzüne kaldırarak damlaların avucumda birikmesine müsaade ettim. 'Allah'ım hangi aileyi sevdiği birisinden ayırarak yanına aldın da gökyüzü onlar adına ağıt yakıyor?' dedim, İkra ile konuşmaya başlamadan bir saniye önce fısıltılı bir ses tonuyla.

Gözlerimi gökyüzünden çektiğim de kendimi, kendime gücümü topladığımı ikna ettiğim andı. Yüreğimi yakan, ruhumu kasan o mezar taşına yüzümü çevirdim, gözlerimi taşın üstüne yazılı olan yazıya çevirdim.

İkra Gözüpek D. T. 2021/ Ö. T. 2021

İkra'nın mezarını İstanbul da sormaya cesaret edemesem de İzmir'e geldiğim de Zeynep'ten öğrendim ve Zeynep annemlere onlara buraya gömülmesi konusunda hiçbir açıklama yapmadan ikna ettiğini söyleyerek bana mezarın yerini söyledi. Annemler İzmir'deyken nasıl gidip gelecek mezarlığa, İzmir de kimsemiz yok diye bir sürü haklı gerekçe sunsa da İzmir'e geleceğimi bilen Zeynep güçlü çenesi ile İkramı İzmir'de ki çocuklar mezarlığına gömdürmüş.

Ağlamamak için savaşmaya gelmediğimi kendime söyledikten sonra gözpınarımda bekleyen onlarca yaş yanaklarıma oradan boynuma doğru süzülmeye başladı.

'Kızım, İkram. . . Bugüne kadar seninle konuştum ama beni duydun mu emin olamadım.' derin bir nefes aldım, gökyüzüne bakan yüzümüm toprağa çevirdim 'Beni buradan daha iyi duyarsın gibi geldi. Çünkü muhtemelen yanında olduğun arkadaşların burada. ' dedim, sesim titriyordu. Neyse ki gören birisi üşüdüğüm için titrediğimi, yüzümden akan damlaların ise sadece bulutların gözyaşı olduğunu düşünürdü.

'İkram, ilk günden beri buraya gelme fikri aklımdaydı ama senin benden gidişine sebep olanlarla yüzleşmeden, onlara bunun hesabını sormadan karşına gelmeye yüz bulamadım. Hem. . . ' dedim ve son kelimelerimi kekelemeye başladım. 'Hem de o şehri terk edeceğim için orada ki bir mezarlığa gitseydim seni de terk ediyor gibi hissederdim kendimi o yüzden yeni kurduğum düzendeki bu şehir de gelmek istedim. ' dedim, derin bir nefes aldım. Az önce gökyüzüne çevirdiğim avcumu yanımda ıslanıp, çamurlaşmış toprağa sürterken gözlerim bir süre daldı. Gözlerimi de elimi de o topraktan çekmesem de konuşmaya devam etmem gerektiğini fark ederek boğazımı ıslatıp devam ettim.