I'm Into You (Aliser Series 3)

Kabanata 10

A/N

DISCLAIMER:

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

Flowers

Kinaumagahan maaga akong nagising. I check my phone if may message ba. Napa-upo ako at nag cellphone muna. May message sa akin si Allen kaya agad kong binasa.

"Good morning, Belle. Did you receive the flowers?"

Hindi na muna ako nagreply dahil tumunog ang doorbell ng pinto ko.

"Good morning, Ma'am. Flowers for you. Paki-sign nalang po ito para received na po." ginawa ko naman dahil ito ata ang sinasabi ni Allen.

Tinutuo niya nga talaga hanggang ngayon ang sinabi niyang liligawan niya parin ako kahit alam naman niyang gusto ko si Aiden. Tinawagan ko siya sa umagang iyon at agad rin naman niyang sinasagot.

"Hello? Maypa-flowers ka talaga? May note pa ha. I'll win your heart." agap ko pero narinig ko sa linya ang tawa niya.

"Bakit? Diba sabi mo okay lang rin naman sayo na ligawan kita? You said... I can try.... so this is what I am doing." anito.

Napangiti ako sa sinabi niya. Ayaw sumuko. Hindi ko alam kung natutuwa ba ako? O dapat lang na pabayaan ko siyang iparamdama niya sa akin ang pagmamahal niya?

"Are you listening to me?"

"Hmm... I am. Ikaw bahala, basta sinasabi ko na sayo."

"I know pero ipapanalo ko parin itong pagmamahal ko sayo, Abelle." aniya at binaba na ang tawag.

Sa umagang iyon hindi ko na inabala pa si Allen pagkatapos ng pag-uusap namin kanina. Nasa room kami ni Aiden. He was starting explaining me his research. Actually, parang matagal niya na itong ginagawa. Wala naman akong nakitang mali sa research niya at pa tapos na rin naman ito.

"Doc... hindi mo naman pala ako kailangan dito. Pa tapos ka namana oh. Ikaw talaga gusto mo lang yata akong makasama sa birthday mo no?" binitawan ko iyong salitang yon ng pabiro at tipid siyang ngumiti sa akin.

"Alam mo, Doc, ang lungkot talaga ng mga mata mo. Hindi mo man sinasabi sa akin pero alam ko. Hindi ko man alam kung paano kita matutulungan pero sana ipakita mo rin iyang mga ngiting mong yan."

"Malungkot ba? Masaya naman ako ah?" aniya habang patuloy na nakatitig sa laptop nito samantalang ako.... I was just researching of sources na tulad ng studies niya.

Sa ilang beses kong pagbubukas ng topic na ito sa kanya ay parang hindi talaga siya komportable na pag-usapan pa, kaya... I respect that. Hindi ko siya mapipilit na maging masaya kung hindi naman talaga. Kung iyon ang nararamdaman niya... mas mabuting ganoon kaysa naman masaya siya sa labas pero ang lungkot lungkot naman niya sa loob.

Malaya ko siyang pinagmamasdan. Wearing his glasses and facing his laptop. Gusto ko sanang pasukin ang mundo mo pero hindi talaga pwede dahil nakasirado talaga ang pinto nito, Aiden. Sana lang na kahit ilang taon man ang pag sarado mo nito balang araw mabubuksan mo parin iyan.

Dahil maraming tao ang gustong magmahal sayo... isa na ako doon. Aiden, kung ano man ang nararamdaman mo kayanin mo para kung sakaling may magmamahal  saiyo handa itong mag-antay ng matagal. Sana makatagpo ka ng babaeng magmamahal sayo na handa kang antayin.... uunawain ka... yong pipiliing masaktan kahit na iparamdam mong kaibigan lang talaga siya.

Sana matagpuan mo siya... dahil ako, narealize ko na baka hindi talaga ako ang babaeng iyon. Hindi ko kayang wag masaktan at manghina. Parang iba kasi talaga ako sa sinasabing nilang unconditional love. Ako ang tipo ng babaeng pipiliin ko ang taong pumipili sa akin. I'll choose someone who choose me.

Pipiliin ko siya dahil... the greatest achievement na pwede kong ipagmalaki ay ang magkaroon ng someone na nagmamahal sa akin ng totoo. Greatest achievement is making lots of people who will love you.

"Aiden, alam mo bang gusto kita?" ngumiti ako sa kanya at siya naman itong napatitig sa akin.

"H-huh?" anito.

"During my college days sa medicine field, senior kita. Naalala mo iyon? I was skipping my classes para makapunta sa club organization mo. Until naging magkatrabaho tayo sa WGH. Ilang taon tayong nanatiling magkaibigan. Kaso lang nakakatawa mang sabihin ngayon ko pa nasabi na gusto kita, higit pa sa kaibigan. Hindi ko alam pero nagustuhan kita."

Hindi ko alam kung saan ako humugot ng lakas para umamin sa kanya. Hindi ko rin iniisip na ito talaga ang timing ko. Hindi ko alam kung inaamin ko ba ito dahil gusto kong maibsan ang nararamdaman ko? O talagang kahit di pa niya sinasabing kaibigan lang talaga ako para sa kanya ay alam ko na?

Sa reaksyon niya alam ko na. Gulat siya ng sinabi ko iyon lahat. Ayaw kong maging awkward kaya dinala ko na lang rin sa tawa pero nagsalita siya.

"A-ah... Abelle hindi ko alam na..."

"Ano ka ba. Its okay. Gusto ko lang sabihin sayo para wala na akong isipin. It's not your responsibility na gustuhin ako dahil gusto kita. Kung ano iyon nararmdaman ko ay para lang iyon sa akin. Alam mo bang someone said that to me dahilan rin para magising ako at maging katulad niya." tumayo ako sa kanya at inabot na ang file ng na collect kong sources. Ngumiti ako sa kanya as I tap his shoulder.

"Sana magkaibigan parin tayo. I hope that's enough?" sabay turo sa usb na inabot ko kanina. Naroon ang file. "I couldn't stay here for long. Gusto kong dumistansya muna saiyo. You are healing. I'm sorry if I said this revelation to you. Napapagod na rin kasi akong itago." sabay ngiti ko.

"Hindi... masaya akong sinabi mo, Abelle. Sorry kung baka napairamdam kong masyado akong sweet-"

"Hindi, okay lang, Aiden. You take it as a friendship... nasa akin ang problema... masyado akong nahulog lalo pa't naging masyadong close tayo ng naging magkatrabaho."

Tumango ito at lumapit sa akin. Niyakap niya ako at guminhawa ang puso ko. Masaya ako at nabitawan ko na lahat ng nararamdaman ko mula sa kanya.

"Thank you for understanding me... for being such a good friend of mine." anito as he kissed my forehead at tumingin sa mga mata ko. Tinapik ko ang braso niya at ngumiti sa kanya.

"I hope for your good healing. Maging masaya ka. Ano man ang nararamdaman mo... alam kung kaya mo iyan. Thank you, Aiden." bigkas ko at umalis nasa harap niya.

Nagtungo na ako sa room number ko. I packed my things and directly called Allen. Ito ang kauna unahang hindi ako naiyak. Wala na akong bigat na nararamdaman o kahit ano man. Kaibigan niya ako at kaibigan na lang siya sa akin. Yon talaga yon.

"Hmm... madalas ka ng tumatawag. May gusto ka na sa akin no? Miss mo ako?" Si Allen sa kabilang linya.

Napangiti ako dahil sa kanya, ang taas ng kumpyansa sa sarili. Honestly, Allen, was a gentleman pero inaamin ko na wala pa talaga akong nararamdaman para sa kanya.

Masaya din ako na bumalik na siya sa dating siya. Yong inaasar niya ako, naging makulit narin siya. Pero pag sa trabaho napaka-seryoso at strict. Sa akin lang ata siya ganito. Nangungulit at nang-aasar. And I don't have any plan to tell him na umamin na ako kay Aiden.

Gusto kong maka sigurado sa nararamdaman ko para sa kanya... na kung sakaling ma develop man ako sa kanya, ay hindi yon dahil wala na akong gusto kay Aiden o inayawan ako ni Aiden. It's because of my authentic feeling for him, kaya hindi ko sasabihin sa kanya ang lahat total sinabi niya namang liligawan niya parin ako kahit sinabi ko na sa kanya na iba ang gusto ko.