Cafuné (BxB)

1.3

İyi okumalar.

Lütfen de.

Ne?

Lütfen desene, bıktım emirlerinden ayol!

Lütfen, kurtar beni buradan!

Elimde değil, geçmiş olsun.

Ulan- Sakinim. Geçmeyecek ama olsun...

Beni yarı yolda bırakan iç sesime inat kendimi kurtardım ve anahtarı cebinden hızlıca çıkarıp kapıyı açtım, kendimi banyoya attım. Nasıl hâldeydi bilmiyordum ama bilmeyi istediğimi de sanmıyordum.

Üstümü değiştirdikten sonra aklıma Şafak geldi ve telefonu açıp mesajlarına baktım.

Şafak ama doğmayan 😼

Şafak ama doğmayan 😼:
Annem, babamı aldatmış ve boşanacaklar.
Babam da beni onun gibi birinin yanında bırakmayacağını söyledi.
Bir süre buradan uzaklaşmak istediğini söyledi bana ama ben burayı bırakmak istemediğimi söyleyince, annemle hatıralarının dolu olduğu evi satacağını, eşyalarımı toplamamı çünkü ben onunla gitmek isteyene kadar başka bir evde yaşayacağımızı söyledi. ✌🏻

Siz:
Şafak neredesin şu an?

Şafak ama doğmayan 😼:
Öldün sanmıştım kardeşim ğlğaldğaçdis.
Ne yapacaksın, yatağa atmak için planlama mı yapıyorsun?
Hâlbuki ilk ben atacaktım seni yatağa üwşcüaçxüşşc.

Siz:
Ciddi ol lan.

Şafak ama doğmayan 😼:
Bunu sen mi söylüyorsun hayatım?

Siz:
Aşık olduğunu çok belli ediyorsun sevgilim 🤭

Şafak ama doğmayan 😼:
Sensiz tek nefeslik ömrüm geçmiyor, gün aymıyor, geceler bitmiyor...

Siz:
Bana bak çakma Romeo, gönlümü fethetmek ise amacın...
Ulaştın.

Şafak ama doğmayan 😼:
İşte bu be! Biliyordum yavrum! Ağdöağçxğaçxia.

Siz:
Yavrun yesin mi seni? İaöxşaçxiaşd.

Şafak ama doğmayan 😼:
Aşkım şimdi gitmeliyim ama en kısa zamanda döneceğim, yolumu gözlemekten uyuyakalma ağşxğaşxis.

Siz:
Şerefsiz.

*çevrim dışısınız*

Yüzümdeki gülümseme ve elimde telefonla çıktığımda, tam karşımda duvara yaslanmış bir yakışıklı beklemiyordum.

Ben diyorum kardeşim, bunun sonu evlilik! Ama dinleyen kim? Değerim bilinmiyor diye de boşuna söylemiyorum...

Şafak'ın aklını daha fazla ailevi meseleleriyle meşgul etmek istemediğim için konuşma akışını değiştirmiştim fakat eninde sonunda bunun hakkında uzunca konuşmamız gerektiğini ikimiz de çok iyi biliyorduk...

Bir dakika! Karşımdaki Demir. Kaşlarını çatmış dudağını ısırarak bir şeyleri düşündüğünü fazlasıyla belli ediyordu.

"Neler oldu çıtır? Yüzün gülüyor. Beni zihninde canlandırarak düşündüklerin için senden para almalı mıyım? Benim gibi bir cevher başka yerde bulunmuyor ne de olsa."

Gözlerimi devirerek odama geçecektim ki duvarla arasına sıkıştırdı.

Bu puştun amacı ne kardeşim?

İç sesime katıldığımı, çığlık atarak belirtmek istiyordum! O kadar dengesiz bir herifti ki, amacının ne olduğunu asla çözemeyecektim sanırım.

"Ya da para yerine," diye fısıldadı ve boynuma doğru yavaşça yol aldı. "Küçük bir öpücük alabilirim, küçük bir öpücük..."

Nefesi boynumu yakıyordu, kalbimin bu denli hızlı atması hiç ama hiç iyi değildi. Nefesleri sakindi ama dudakları onlara inat sabırsız gibiydi. Tenime yaklaşıyor ardından araya biraz mesafe koyup uzaklaşıyordu.

Aile var?

"Oğlum, hadi gelin yemeğe!" Annemin sesi ile hızlıca kendimize geldik ve o benden uzaklaşmadan önce varlığından emin olmadığım bir şekilde dudaklarını boynumla buluşturdu.

Önden yürümeye başladığında, arkasında şaşkın ve kafası karışık bir ben bıraktı.

-------
Hepinize merhaba.
Ben bu kurguyu biri için yazmıştım. -Onu yaşatmak için de olabilir.-
Sonrasında bu platformla aram açıldı ve uzun süre bir şey yazmadım.
Bir süre daha geçti ve ben zaman beni elbette değiştirdi.
Bir gün girdim ve sizleri gördüm, sizlerin desteğini.
Ne kadar teşekkür etsem az, bu kurguyu bir kişinin bile okuyacağı aklımın ucundan geçmezken, binlerce okunmaya ulaşmış...
İyi ki varsınız lavantalarım...🧡
(Eğer okumaya devam edecek olursa diye yazayım, artık bölüm yazmak için zaman ayıracağım.😋)