Hızla kafamı kaldırıp Ulaş'a baktım. Görmüş müydü?
Yanıma gelip alnımı öptü "Uyanmışsın."
Derin bir nefes alıp gülümsedim. "Bu saatlerde uyanırım hep. Neden bu kadar dalgınsın?"
Omuz silkti. "Önemli bir şey değil."
Kaşlarımı çatıp, "Söyle bana," dedim.
"Babam, annemle barışmak istiyor. Sürekli eve hediyeler gönderip duruyormuş. Annemin affetmesinden çok korkuyorum. Bu sabah eve birkaç paket daha gelmiş."
Şaşkınca baktım. "Annenle konuştun mu? Hatırladığım kadarıyla bir daha asla diyordu."
Sıkıntıyla nefes alıp sakallarını sıvazladı. "Öyle diyordu ama yine de aklıma takılıyor işte."
"Annen zeki bir kadın, babanı affetmeyecektir ama bu kadar takıyorsan lütfen annenle konuş. İhtimalleri düşünmek gerçeği bilmekten daha çok can yakar." Dikkatle yüzüme baktıktan sonra biraz aşağı inip başını boynuma gömdü. Boyun girintime ıslak öpücükler bıraktı.
"Haklısın güzelim. Sandalyeni getireyim de kahvaltı yapalım." Onayladığımda geri çekilip odadan çıktı.
Ayaklarımı hareket ettirdiğime göre ayağa da kalkabilir miydim?
Hevesle komodinden iki elimle sıkıca tutundum ve kendimi kaldırdım. Bacaklarım tir tir titrese de düşmedim.
Ayağa kalktım ve yine yere düşmedim.
Ağzımdan bir sevinç çığlığı kaçmasıyla kapının açılması bir olunca hiç düşünmeden kendimi yere bıraktım.
"O ses de- ÖZGÜR "
Sandalyeyi bırakıp yanıma koştu, koltuk altlarımdan tutup beni hızla kaldırdı. "Sikeyim güzelim neden beni beklemiyorsun ya kafanı çarpsaydın." Kalçam yatakla temas ederken Ulaş'ın acı sandığı sevinç göz yaşlarımı döktüm. Üzülmesini istemesem de başka bir şekilde öğrensin istiyordum.
🩰
Üzerimdeki fazlasıyla kısa omuz dekolteli, uzun kollu siyah elbiseyi düzeltip makyaj masama ilerledim. İnce bir eyeliner biraz fondoten ve bronzerla işimi halledip altın rengi küpelerimi taktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
