Deniz, beyaz kadar masum ve iyiken Kerem, siyah kadar kirli ve arsızdı. Onları bir araya getiren ise aşktı.
uyuşturucu kullanımı ve cinsellik içermektedir
Özgür'deki Kerem ve Deniz'in hikayesi
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Günün ikinci bölümüdür diğerini atlamadığınıza emin olun❄
Yorum yapmayı ve vote vermeyi unutmayın iyi okumalar 🐢💘
Bu bölüm Özgür kitabındaki KeremVol2 nin aynısıdır. Kitapta kopukluk olmasın diye tekrar atıyorum.
Deniz'den
Yorgunlukla kafamı masaya koydum. Bu aralar iki kat daha fazla yoruluyordum. Hastane nöbeti bitse Kerem'in nöbetleri başlıyordu.
Şu aralar geceleri sık sık bana gelmeye başladı. Evde değilsem arayıp gelmemi söylüyordu. Tabi ben gidemiyordum. Daha doğrusu nöbeti bırakıp gidemiyordum. Öyle zamanlarda Arda'yı arıyordum yanında olması için. O da sadece yanında duruyordu. Kriz anında pek bir şey yapamıyordu.
Buna bir çözüm bulmam gerekiyor. İyleşiyordu aslında. Krizleri eskisi kadar çok değildi.Yine de sürekli benimleydi. Gerçi bundan şikayetçi değilim ama hep onun yanında olamıyorum. O da krizini bahane edip beni zora sokuyor.
Bunları neden yaptığını hâlâ tam olarak anlamış değilim.
Psikologu en yalnız hissettiği anda yanında ben olduğum için bu durumun normal olduğunu söyledi. Yani her anlamda iyileştiğinde yine eski haline dönecekti.
Onu sadece Karan'ın yanında görecektim. O da belki. Kerem'in yanımda olmasına bu kadar alışmışken nasıl dayanacaktım o zamanlar geldiğinde ?
Oturduğum yerden kalkarak dolabımı açtım. Nöbet kıyafetlerimi çıkarıp diğerlerini giydim. Odadan çıkarken çalan telefonu cebimden çıkardım ve açtım.
"Efendim?"
"Hastanenin kapısındayım."
"Arabanın yanında git geliyorum ben de şimdi, Kerem."
"Tamam."
Telefon kapanınca kulağımdan çektim. Artık rütine binmişti Kerem ile bu konuşmalarımız.
Arabanın yanına yaklaştığımda , kapıya yaslanmış etrafı izleyen Kerem'i görünce hafifçe gülümsedim. Beni görünce dikleşerek eliyle gel işareti yaptı. Adımlarımı hızlandırıp yanına gittim. Arabayı açınca hemen bindi. Bende binerek arabayı çalıştırdım.
Otoparktan çıkınca göz ucuyla Kerem'e baktım. Kafasını koltuğun başına yaslamış bana bakıyordu.
"İyisin, değil mi?"
"Evet, Deniz iyiyim. Bunu sormaktan ne zaman vazgeçeceksin?"
"İyi olduğundan emin olunca."
"İyiyim ,emin olur musun artık şuna ?"
"İyi olsan her gece benim yanıma gelmezsin."
"Hiç seni görmeye geliyor olabileceğimi düşündün mü?"
