Deniz&Kerem//bxb

21

Yorum yapmayı ve vote vermeyi unutmayın iyi okumalar ✨️

Kerem, nefes aldıkça ciğerlerine dolan kokuyla daha fazla uyuma isteği ile doluyordu. Uzun zaman sonra huzurluydu.

Ölmek böyle bir şey miydi?

Kokuyu yavaş yavaş anımsadığında kokunun Deniz'in olduğunu anlamıştı. Bir tişörtten değil, ondan geliyordu. Deniz yanındaydı.

Yavaşça araladığı gözleri yanında iki büklüm yatan Deniz'i görmüştü. Burukça gülümsedi. Doğrulmak istediğinde kolundaki açıyla yüzünü buruşturdu. Koluna bakınca takılı olan serumu gördü ve nerede olduğunu anladı.

Hastanedeydi. Ve büyük ihtimalle Deniz onun uyuşturucu aldığını öğrenmişti. Bu demek oluyordu ki Deniz artık onu bırakmazdı.

Deniz yattığı yerdeki kıpırtıları hissettiğinde gözlerini araladı. Kerem'in  uyandığını görünce doğruldu.

"Doktor Deniz olarak mı buradasın yoksa beni her seferinde kurtaran Deniz olarak mı?"

Deniz iç çekerek yerinden kalktı. Önce üstünü sonrada saçlarını düzeltti.

"Az kalsın seni kurtaramayacak olan Deniz olarak."

"Kurtulmuşum ama."

Kerem kocaman gülümseyince Deniz'de gülümsemişti. Ama anında gözleri dolmuştu.

"Niye yaptın bunu kendine?"

"Bilerek olmadı. Amacım kendimi öldürmek değildi. Gerçi amacım neydi onu da bilmiyorum."

"Kolundaki morluklar? "

Kerem anında elini kolundaki morluğa koyarak orayı kapatmıştı.

"Niye yapıyorsun bunu kendine? Ne güzel iyileşmek üzereydin. Her şeyi sıfırdan almaya değdi mi?"

"Buradasın. Değmiş."

Deniz ona anlamayan bakışlar atarken "Ne?" diye sordu.

"Abim yanına gelmeme izin vermiyordu. Hapları alınca da sanki yanımda oluyordun. Şimdi de gerçekten yanımdasın. Değmiş yani."

Deniz sıkıntıyla nefes aldıktan sonra eğilip Kerem'in yüzünü avuçlarının arasına aldı. Anlından öptükten sonra aynı şekilde durup gözlerine baktı.

"Özür dilerim."

"Sen niye özür diliyorsun ki? Senin bir suçun yok."

"Rehabilitasyon merkezine yatıracaklar seni."

Deniz, Kerem'in tepkisini anlamak için ondan uzaklaştı. Kerem gülmeye başlamıştı. Hatta o kadar çok gülüyordu ki gözleri yaşarıyordu.

"Çok komiksin. Benim oraya yatmayacağımı biliyorsun. Bu yüzden şaka yapıyorsun."

Kerem, Deniz'in ciddi yüzünü görünce kahkahaları hıçkırığa dönmüş, gözyaşları şimdi ağladığı için akıyordu.

"Gitmem ben. Kalamam orada. Hem sen yoksun orada."

Kerem kolundaki serumu sökmek için elini attığında Deniz hızlı bir hareketle ona arkadan sarılıp durdurmuştu.

"Bırak. Bırak gideceğim ben. Yatıramayacaksınız beni."

"Kerem yapma ne olur. Birkaç ay sonra iyileşip yanıma geleceksin."

"Hayır. İstemiyorum."

Kerem, Deniz'in kollarından kurtulmak için çırpınırken Deniz'de onun omzunu öperek onu sakinleştirmeye çalışıyordu.

"Seni kurtarmama izin ver."

"Böyle kurtulmak istemiyorum."

Kerem, Deniz'den kurtulmaya çalışırken içeriye hemşireler girmişti.

"Müdahale edelim mi?"

"Gerek yok. Ben hallediyorum. Çıkabilirsiniz."

Hemşireler bakşa bir şey demeden çıkarken Kerem'de sonında pes etmiş gibi kendini Deniz'in kollarına bırakmıştı.

Deniz, Kerem'in saçlarına öpücük kondurdak sonra okşamaya başladı.

"Ben senin kötülüğün için bir şey istemem, biliyorsun değil mi?"

"Biliyorum."

"O zaman diretme. Hem ben her gün geleceğim yanına."

Kerem elini belinde duran Deniz'in elinin üstüne getirip parmaklarıyla oynamaya başladı.

"Gerçekten gelecek misin?"

"Geleceğim. Yanına almazlarsa doktor kimliğimi kullanır öyle gelirim. Seni asla yalnız bırakmam."

Kerem gülümseyerek "Biliyor musun bana birini sevmeyi sen öğrettin. Birinin önceliği olma duygusunu da senden öğrendim," dedi ve devam etti.

"Seni seviyorum, Deniz. Bana öğrettiğin gibi seviyorum. Lütfen beni bırakma."

Deniz o gün yıllarca duymağı istediği sözcükleri duyarken Kerem bunu bir daha söylemeyeceğinin bilincindeydi.

O ilaçları alırken Kerem'in yaşamak için bir sebebi yoktu. Şimdi ise bir sebepten daha fazlası vardı. Onu hayatta tutan ellerinin arasındaki ellerdi.

Bu yüzden yalvarır gibiydi sözleri. Çünkü Deniz bırakırsa Kerem'in yaşamla arasındaki bağ kopardı.

..

Umarım beğenmişsinizdir minik kaplumbağalarım 🤍🐢