Sick Thoughts | Soobin

twelve

Gecenin ilerleyen saatlerinde bir telefon görüşmesi

"Alo."

"Soobin, benim."

"Evet."

"Şey sana birkaç fotoğraf gönderdim. Bunlar o kızın bu akşam buluştuğu birkaç çocukla fotoğrafı."

"Yani?"

"Onu takip ediyordum ve gördüklerim hoşuna gider diye düşündüm."

"Senden onun fotoğrafını istemedim. Neyi kastettiğimi biliyorsun."

"Biliyorum, ama fazla bir şey bulamadım onun hakkında. Hem bu resimleride kullanabilirsin. Çarpıtması kolay resimler. İşine yarayacağına şüphem yok."

"Elinde başka neler var?"

"Bir şeyler öğrendim, ama sana dediğim gibi hepsi gereksiz bir sürü şey. O kız neyse o."

"İstediğim şeyi aldın mı peki?"

"Evet, ama bir şey soracağım... onunla ne yapacaksın? Sonuçta bu şey-"

"Çok konuşuyorsun ve şu an ders çalışmamı engelliyorsun. Bu beni kızdırıyor."

"Tamam, özür dilerim."

"Yarın buluşalım."

"Aynı yerde mi?"

"Evet, şimdi kapatmalıyım."

"Peki."

İkiside telefonu kapattı.

Düşünüldüğünde hayat oldukça komikti.
Sevilmek için sevgi verirdiniz ve bir şeylere sahip olabilmek için para.
Başarılı olmak içinse zamanınızı.
Etbette çoğu insan bunların karşılığını fazlasıyla alıyordu.
Çok sevilen, zengin ve başarılı insanlar vardı.
Onlara şanslı kişiler diyemeyiz, çünkü çalışarak bunlara sahip oluyorlar.

Ya çabaladıkları halde hiçbir şeyin karşılığını alamayanlar?
Peki onlar ne yapacaktı?
Hayat onlara özel bir yardım kredisi hazırlamış mıydı?
Yoksa bununla yaşamak üzere terk mi edilmişlerdi?

Chuu tüm bunların içinde kendini istisna görüyordu. Ne kadar severse sevsin etrafındakiler hiçbir zaman onu istediği gibi sevmiyordu.
Sevgi veriyordu ama aldığı şey sessiz bir yalnızlıktı.

Birilerine en ihtiyacı olduğu zamanda, aynı anda yok oluyordu etrafındaki insanlar.
Bilmeden çok büyük bir günah mı işlemişti yoksa.
Anlayamıyordu Chuu. Her şeyin içinde en çok bunu anlayamıyordu.

Bir anda yapayalnız kalması ilk değildi. Zamanı ve tarihi olmuyordu. Ara sıra insanlar onu terkediyorlardı.

İçinden kendi kendine tekrarladı.
"Ne komik bir kader."

Ruhu delinmiş bir bez parçasıydı. Değersiz bir paçavra. O delikleri dikecek kimse yoktu, kendide dikiş bilmiyordu.

Herkes bir anda beraberce gidiyordu etrafından. Sanki gece Chuu uyurken toplanıyorlar, onu yalnız bırakmak için anlaşıyorlardı.