Don't Leave, Angelus (Affliction Series #4)

Chapter 2

Chapter 2

Ang pagkaitan ng kalayaan ay nakasasama ng loob, pero mas nakasasama yata ng loob ang isiping sa probinsya ang destinasyon ng eroplanong sinasakyan ko.

Do I really have to live with grandma? And seriously, sa probinsya? Ano ang gagawin ko roon? Magsasaka? Mag-aararo? Mag-iigib? Mangangahoy para may pangningas?! Plus the fact that I had not-worthy-to-remember memories in that particular province!

Goodness! Iniisip ko pa lang ang posibleng kahihinatnan ko roon ay nandidilim na ang paningin ko.

But one thing’s for sure, I won’t let anyone belittle me anymore. Hindi ako magpapagamit, magpapa-uto at lalong magsumamo para sa bagay na hindi naman dapat ipagsumamo.

“Alvea, bumangon ka na riyan at sasamahan mo akong mamalengke. Bukas na bukas din ay aalis tayo para i-enroll ka sa eskwelahan,” ani Lola isang linggo ang nakalipas simula nang pagdating ko.

“Oh, enroll! May university pala rito?” sabi ko nang may bahid ng sarkasmo.

“Ano ba ang tingin mo sa probinsya, gubat?”

I can’t help but groan. She’ll enroll me in a school tomorrow! 20 na ako… at sasamahan niya akong mag-enroll?! Ano ako? Kinder?!

“Lola, masyado na akong matanda para samahan mo pa mag-enroll!” ngawa ko.

“Hindi mo gamay ang lugar kaya tama lang na dapat may kasama ka.”

“Hello? I have GPS!”

Tumingin siya sa akin at tumawa. “GPS!” manghang sabi niya.

“Why, what’s wrong with it?” inosenteng tanong ko.

Umiling si Lola, bakas sa mukha ang pagkakaaliw. “Ewan ko sa ’yo. Bumangon ka na riyan at mamimili na tayo.”

“Don’t you have servants?”

“Para saan? Bakit ko pa kailangan ng katulong kung kaya ko naman?” Humalukipkip siya at pagod akong tiningnan. “Magbihis ka na at
bumaba.”

Kahit labag sa loob ko ay sinunod ko ang nais niya. Nag-ayos ako ng sarili bago lumabas ng lungga.

“Hindi mo pa rin ba kakausapin ang ama  mo? He’s been calling me frequently. Hindi mo raw sinasagot ang tawag niya. Tama ba iyang kinikilos mo, apo?” ani Lola habang inaayos ang gamit na dadalhin sa pamamalengke.

Hindi ako umimik dahil baka sa oras na magsalita ako, I might lose it. I am sulking, alright? Para bang wala na akong karapatan para sa sarili dahil sa desisyon ni Dad. I begged him not to do this, binanggit ko lahat ng bagay na maaaring magpaamo sa kaniya, but to no avail. He’s that consistent to punish me, knowing how I dislike probinsya. An emotional and mental torture, huh?

Busangot ang mukha kong nakasunod kay Lola. Sa laki ng mansyon niya ay wala man lang akong nakitang katulong. Plus the fact na walang sasakyan! Ano ang sasakyan namin? Kariton? Kalesa? O malala ay maglakad kami sa ilalim ng tirik na araw!

“Eww... are we seriously going to ride that thing?” I dramatically murmured as an unpleasant thing pulled over.

“Oh, Nay Cita! Talipapa ba?” ani tsuper sabay baling sa akin at palakaibigang ngumiti. “Oh, magandang dilag ito, ha! Apo mo, Nay?”

Umikot ang mata ko.

“Oo, Dodong. Tara na at naiinip na itong apo ko,” pagtawa namin ni Lola at sinenyasan akong pumasok na.

Wala akong nagawa kundi padabog na pumasok doon sa trisiklo.

Pakiramdam ko hindi ako tatagal sa ganitong lugar. Province supposed to be the kind of place to unwind, but I guess, not at all. Hindi ko pa rin kasi matanggap na wala akong nagawa at talagang pinadala ako ni Daddy rito. Observing the place and the residents… I am accustomed because most of them look cheap and ignorant. I shrugged my thoughts away. Nakakairita lang.