We are Under the Same Stars After All (SAMLY)

Chapter 2: Alyssa

"Okay, that's it for today team! Tulog ng maaga and let's win tomorrow. Alyssa, make sure to ice that ankle para okay na okay na bukas."

Sabi ng headcoach namin habang nagliligpit kami ng gamit at naghahandang umuwi. Medyo nagkamali lang ako ng step sa last set namin ng practice kaya medyo ingat ako sa ankle ko.

"Ly, sabay ka ba?" Tanong sakin ni Chie, team mate ko at siya din ang isa sa pinakaclose ko sa team.

"Hindi na, I have my car in the parking." Paalam ko sa kanya.

"O, sige una na ako." Sabi naman niya.

"Okay, bye." Sabi ko when suddenly, I heard my phone rings.

...

Phone conversation:

Nanay: Hello, anak. Kamusta ka na dyan. Tapos na practice mo?

Ly: Oo, nay. Pauwi na po.

Nanay: Okay ka lang ba?

Ly: Oo naman, nay. Bakit naman hindi?

Nanay: Baka lang kasi masyado mo iniisip ang sinabi ng kapatid mo anak.

Ly: Nay, kami na po ang bahalang mag-usap. May point naman po siya.

Nanay: Anak..

Ly: Tama naman siya, buong buhay ko dito na sa volleyball. Ang dami ko na talaga namimiss. Tapos si Lia..

Nanay: Anak, gusto ni Lia, masaya ka. Lagi nya sinasabi sayo yan, diba? Sapat na sa kanya na ginagawa mo ang kung anong nakakapagpasaya sayo.

Ly: uhmm. Sige Nay. I have to go e.

Nanay: Okay Nak, goodluck sa game bukas. Be safe ha.

...

I dropped the call and I looked around. Halos nakaalis na ang lahat. Si headcoach na lang ang naiwan. I sigh heavily and sit for a little while. Sinapo ng mga kamay ang noo ko and I closed my eyes.

That call is a trigger, reminding me of that night.

...

"Hindi mo na nga siya nakita e! You are always away."

"Hinahanap ka ng bata! Hindi mo ba alam yun?"

"Bakit inuuna mo pa yan? E ano naman kung national team ka?"

"Wala sa kontrata mo na pwede kang magkaemergency?"

"Tangina, Alyssa! Wala na si Lia. Sige na, hindi ka na mag-aalala pa. Ituloy mo na yang kasikatan mo"

...

Wala na si Lia, my sweet niece,  my angel at 14 years old. Wala na siya. Hindi ko na siya matuturuan magvolleyball. Hindi na sya makakapanood ng live. Hindi ko na maririnig ang cheer nya.

Wala na. Ang masakit pa, nasa ibang bansa ako noon, nagcocompete as part of national team. Alam kong maysakit na siya pero tumuloy ako. Hindi ko naman alam.

Hindi ko alam na hanggang dun na lang.

I tightly hold my hair as my migraine started to kick in. Nakailang minuto pa nang narinig ko si coach.

"Alyssa, umuwi ka na. Yung bukas, dapat manalo tayo sa Hawks." Coach Liam said.

I opened my eyes at unti unti akong tumingin sa kanya. He's the head coach of Windstrikers. He's in his forties and has a consistent frowning face. He is older than he looks, probably because of stress. Mahigpit, strict and my least favorite. Why? Because all he can think is the game and winning. Is he an effective coach? Maybe yes, kasi naaachieve ang goal niya e.