DOOR OF SMILE

EPISODE 16

Hindi din kami nag tagal sa hospital, para mabisita ko pa si sakura. Hindi kasi ako naka punta nung sa burol niya. Alam niya kung saan nakalibing si sakura dahil nung pag baba namin sa sasakyan, alam niya kaagad kung saang puntod siya pupunta.

"She's here" - sambit niya sakin sabay turo ng puntod ni sakura.

Kaagad kung nilagay ang bulaklak at tinitigan muna siya. Gusto ko ng umiiyak pero ayoko baka malungkot lang din si sakura sa langit, ang ikli lang ng
panahon na magkasama kami. Gusto ko pa siyang makilala ng husto at makasama kasalanan ko talaga lahat ng toh.

"Sakura...I hope you can forgive me, I really miss you. I'm sorry" - Hindi ko na mapagilang umiyak.

Lumuhod ako sa harap ng puntod kasabay ng pagtulo ng mga luha ko. I felt guilty inside. I was angry to myself.

Yuro was still quite while were inside the car, I'm out of my mind too nakatingin lang ako sa labas ng bintana. Wala akong masyadong naririnig kahit mga ingay ng tao, busina ng kotse para akong nabibingi.

"Sati, you want a water?" - yuro offered a bottle water to me. So I just quietly accep it.

He also buy some food from convience store, tahimik lang ako sa buong biyahe namin. Na taohan lang ako nung huminto sa tabi ng paaralan ang sasakyan paaralaan namin toh dati.

"Bakit tayo nandito?" - tanong ko kay yuro.

"may ipapakita ako sayo" - sagot niya.

Hinila niya ako papasok sa paaralan, kahit bawal ako tuloy ang ang aalala sa ginagawa niya baka mamaya may makakita samin dito. Hindi din kami nahirapan pumasok sa entrance door dahil may susi siya, may susi siya?

"San mo nakuha yung susi ng skwelahan?" - I curiously ask.

"Dating susi, pa'to buti na lang at hindi sila nag palit ng kandado" - sagot niya.

So may susi siya ng paaralan dati pa?

"May skretong kwarto kami dito ng gang kaya may susi ako, ako kasi holder ng medicine kit at ako din ang pinupuntahan nila kapag may biglaang labanan" ani niya.

Hindi na ako nag tanong pa, sinundan ko na lamang siya hanggang sa makarating na kami sa art club. Walang kahirap hirap niya itong binuksan kaagad din siyang nag tungo sa supply room at doon may kinukuhang bagay na nakatago sa itaas ng kisame. Kisame?

"Ba't ka naman dyan nag tatago ng gamit?" - tanong ko habang nakatingala.

Grabe, yung alikabok.

"pasensya kana, iniingatan ko kasi toh" - sambit niya pa.

Hindi na ako nag salita pa ng may hawak na siyang painting. I remember he was one of the member of art club dati maybe ito yung master piece niya. I looked at the painting habang kinukuhanan niya ito ng alikabok.

It's look like, a student na nakatingin sa bintana it was a short hair above her shoulder. The figure look like mine skinny and I had a ring, wait I have a ring in my finger too dati kaso nawala na yun , the ring design is same with my old ring.

Ayoko kung mag assume na ako yung nasa painting, mahirap na baka mapahiya lang ako. Kaya ibinaling ko na lang ang tingin ko sa paligid ng supply room

"looks familiar right?" - he suddenly ask.

"I don't think so" - sagot ko. hinawakan ko ang aking batok because of awkwardness.

"that was you" - he said and laugh sarcastically.

"Really?" - my eyes wide, because of shock. And move closer to the painting.

"I paint that when, I first saw you. Sa totoo lang kahit isang beses lang kitang nakita nun sa loob ng classroom niyo at sa harap ng bintana sa field. I can't even erase you on my head. Crazy right?" - he said and laugh.

"liar" - I said.

Tinitigan ko lang ang painting, pilit na inaalala kung anong nangyari sa araw na iyon. But I feel someone coming behind me nararamdaman ko ang presensya ni yuro he suddenly hug me from the back.

"Are you happy?" - he ask.

"Yeah" - I whispered.

"I plan to give you that on your graduation day, but we had the worst fight that day" - he explain. "so I don't have time to give that, even I want to. Year by year I want to find you, but my life getting worst" - he said again.

I turn around to see his face, he looked so in pain and sadness. I touch he's cheeks.

"Thank you" - I whispered.

He suddenly give a soft kiss.

Kinabukasan dumaan muna ako sa office para, makamusta si boss at makuha ko narin ang sahod ko. Pagdating ko doon normal lang nila akong binati at naka ngiti parin sila na parang wala akong kasalanang nagawa sa kanila.

"I'm sorry" - I suddenly said, natahimik sila at napatingin lahat sa akin napatigil din sa paglalakad ang anak ni madam.

"walang may kasalanan" - sagot naman ni madam.

"Ako yung nag pasundo sa kanya, madaling araw hindi ako nag-isip pasensya na talaga kayo" - habang nag papaliwanag iilang butil ng luha ang nahulog mula sa aking mga mata, saka nanlambot ang aking tuhod dahilan para mapaluhod ako

Isa - isa silang lumapit sa akin at niyakap ako, hindi na din napigilan ng anak ni madam ang pag-iyak.

"Ok lang po yun ate sati, wag niyo po sisihin sarili niyo" - sambit niya pa sa akin.

Pagkatapos ng iyakan, nag order si madam ng pagkain kaya nanumbalik ulit ang sigla at nag kwekwentohan pa kami tungkol sa masasayang nangyari noong kasama pa nila si sakura. Tinanong din nila ang tungkol sa nangyari kay elen sa akin.

_________________________