Esaret

İlk Aşk

Klinikten adımımı dışarı atarken, bu son gelişim olacağına karar vermiştim. Daha iki seans olabilir ama bana bir etkisi olmadığını hissetmiştim. Her geldiğimde, psikiyatri aynı şeyleri söyleyip duruyordu. Ve bu benim canımı sıkmaya başlamıştı. Eve vardığımızda bu konuyu annemle de konuştum.

"Anne ben artık tedaviye devam etmek istemiyorum."

"Neden?"

"Anne hiç bir etkisi yok benim için, bence boşuna gidiyoruz."

"Daha iki seans gittik, böyle bir çıkarım da bulunamasın bu kadar az bir sürede. Gitmeye devam edeceğiz tamam mı? Bitti! Tek bir söz bile söyleme."

"Offf... Tamam Anne!"

İstemeyerek de olsa kabul etmek zorunda kaldım, annem de bir süre sonra anlayacak boşa olduğunu. Sonra odama geçtim uyumak için çünkü yarın okulum vardı, okuluma gitmem gerekiyordu, iki gündür psikiyatri için izinliydim.

Artık uyumaktan da korkuyordum, gördüğüm kabûslar yüzünden. Bir türlü uyuyamadım, kalkıp yararlı bir şey yapayım dedim, ders çalışmaya başladım zaten sınava hazırlık dönemindeyim, yani lisede son sınıftım. Ders çalışmaya dalarken ampulümden gelen cızırtıyla, dikatim dağıldı.

Bozulmuştur diyip devam ettim, ama bir süre sonra kulağımı tırmalamaya başladı. Kalkıp ampulü kapattım, gece lambamı açıp devam ettim. Sonra sıkılıp koridora çıktım. Koridorun sonunda bir insan silueti gördüm. Babam zannettim ve onunla baya konuşmaya başladım.

"Niye uyumadın?"

"Kâbuslar yüzünden uykum gelmedi baba. Bende öyle boş oturacağıma ders çalışıyım dedim."

"İyi yapmışsın. Ama şimdi git uyu."

"Tamam uyumaya çalışırım. Işığı açarmısın baba böyle korkuyorum."

"..."

"Baba,babaaaa nereye gittin?"

Dedikten sonra koşarak ışığı açmaya giderken, koridorun kolonuna kafam çok kötü çarptı. Bir süre kendime geldikten sonra ayağa kalkıp hızlı adımlarla ışığı açmaya gittim.

Etrafta ne babam nede başka biri yoktu. Öylece ışığı açık bırakıp odama hızlı bir şekilde geçtim. Az önceki yaşadıklarımı idrak etmeye çalışırken, açık olan lambam patladı o an ki korkumu anlatamam.

Ağlamaya başladım odamda çıkamıyordum korkudan, annemin yanına gitmek çok istiyordum. Sonra aklıma telefonla anneme mesaj atmak geldi. Telefonumu elime alır almaz telefon bir anda çok yüksek bir sesle çaldı ve ben korkup irkildim. Arayan arkadaşımdı ama ondan hoşlandığım bir arkadaşımdı, ondan hoşlandığımı bilmiyordu. Telefonu açtım psikiyatriye gittiğimi öğrenmişti nasıl olduğumu sormak için aramıştı.

"Ha buğlem uyumadın mı? Nasılsın kanka?"

"İyim teşekkür ederim Egemen, sen nasılsın? Ne oldu? Bir şey mi oldu? Bu saatte aradın."

"Şey ya... Zerrin bana söyledi psikiyatri tedavisi görüyormuşsun, nasıl olduğunu merak ettim onun için aramak istedim."

"Ha anladım. İyiki aradın, kendimi şu an çok kötü hissediyorum ve korkuyorum."

"Neden? Ne oldu..?"
 
Az önce ki yaşadığım şeyleri anlattım. Benim için çok endişelendi. Böyle olması biraz benim hoşuma gitti. Beni sevdiğini, bana değer verdiğini düşündüm. Beni sakinleştirmeye çabaladı.

"Şeyy... Senden bir şey istiyebilirmiyim?"

"Tabii buyur."

"Bugün sabaha kadar telefon açık kalabilir mi? Zaten uyuyamıyorum, seni uykundan da alcam ama çok korkuyorum içim biraz olsada senle rahat oldu da."

"Tabiki de kalırım. Senin içini rahatlatıyorsam ne mutlu bana. Bugün senleyim."

"Yaaa... Gerçekten mi? Seni gerçekten çok seviyorum. Çok teşekkür ederimm."

"Bende seni çok seviyorum kanka."

Kanka demesi biraz sinirimi bozsada bana hissettirdiği sevgiyi çok güzel hissediyordum. Hoşlanmaktan çıkmış aşık olmaya başlıyordum galiba. İlk defa aşık oluyordum.

Sabaha kadar baya güzel güzel konuştuk, dedikodu olsun kendimizden bahsetme olsun sırlar olsun her şey hakkında konuştuk.

Sabah saat beşte şiddetli bir şekilde  uyku bastırdı. İkimizin de okulu saat yedide vardı, iki saat olsada uyumaya karar verdik yoksa gün boyu ruh gibi dolaşırız. Telefonu bırakıp korkarak uykuya daldım. Saat 7 gibi kalın, korkunç bir ses;

"Uyan! Uyan artık! Uyannnnnnnnnnnn!"

Diye bir sesle uyandım, annem sandım. Ama annemin odasına gittiğimde, uyuyordu başımdan kaynar sular döküldü. Annemi uyandırmadan önce elimi yüzümü yıkamaya gittim. Aynaya baktım,  yüzümü  gördüğümde şok ve korku yaşadım kafam mosmor olmuştu.

Şokum geçtikten sonra, kafamın neden böyle olduğu aklıma geldi. Akşam koşarken kafamı çarptığım aklıma geldi. 

Annemi uyandırmaya gittim, bana kahvaltı yapmasını söyledim ama yine yaşadıklarımı anlatmadım. Annem kafamı sorduğunda  akşam ışığı açmaya giderken olduğunu söyledim ve konu da orda kapandı.

Dediğim gibi beni hastaneye yatıracaklarından aşırı derecede korkuyordum. Onun için aileme anlatmıyordum.  Annem kalkıp kahvaltı hazırladı, bende okul için hazırlandım. Kahvaltı yapıp evden çıktım. Okulda olacaklardan habersiz, okul yolunda yürümeye devam ettim...