Memories you won't forget

~018~

Met een diepe zucht open ik mijn ogen. Slaperig kijk ik om me heen in de hoop om Harry te zien, maar hij is nergens, natuurlijk niet. Ik voel mezelf misselijk worden en ren naar de badkamer om boven de wc te gaan hangen met mijn gezicht. Ik voel mijn keel branden van de vieze smaak van het spuug wat in de wc belandt. Als ik klaar ben sta ik wat duizelig op en loop naar de wasbak waar een spiegel boven hangt. Met een diepe onzekere frons kijk ik erin en ik zweer dat ik Harry met engelen vleugels achter me zie, maar zodra ik om kijk, is hij weg.

'Harry?' Roep ik en kijk in paniek om me heen. Waar is hij opeens? Ik begin op de raarste plekken te zoeken terwijl de tranen over mijn wangen stromen.

'Harry! Waar ben je?' Roep ik dan en sta op van de grond.

'Kijk achter je Louis. Ik ben daar.' Meteen draai ik me om, maar Harry is er weer niet.

'Lieg niet tegen me Harry! Waar ben je! Ik wil je zien!' Roep ik en loop naar het kastje met de scheermesjes/dieet pillen erin. De anderen weten dat ik dit kastje in mijn badkamer heb, maar ik heb er een code op gezet zodat ze er niet in kunnen kijken en iets weg kunnen halen. Ik pak vijf dieet pillen in één keer en slik ze door met een aantal slokken water. Daarna pak ik een mesje en druk het op mijn polsen.

'Louis! Waar zit je!' Hoor ik beneden, maar ik reageer er niet op. 'Louis!' Ik veeg mijn tranen weg en probeer diepere sneden te maken.

De deur zwaait open maar ik kijk niet om. 'Louis!' Hoor ik en nog geen twee seconden daarna wordt het mesje uit mijn handen getrokken en wordt ik bik de spiegel weg getrokken.

'Laat me los!' Roep ik en begin door de paniek nog harder te huilen. Hoe is het eigenlijk mogelijk dat ik zo hard huil?

'Louis! Rustig, je moet naar therapie!' Ik schud mijn hoofd en laat me op de grond zakken door de misselijkheid. Ik buig voorover en alles komt opnieuw naar boven. Ik begin te kokhalzen maar er komt niets uit. Ik begin erbij te hoesten wat mijn keel pijn laat doen. Er wordt een glas water tegen mijn lippen geduwd wat me dwingt om te drinken. Ik pak het glas vast en merk hoeveel ik tril als ik zie dat het water bijna over de rand klotst door mijn trillende handen. Ik drink zo voorzichtig mogelijk het water en veeg daarna de tranen van mijn wangen.

'Louis, wat gebeurde er?' Vraagt iemand en ik kijk op. Liam en Niall staan voor me en kijken me bezorgd aan. Ik krabbel omhoog en kijk weer om me heen in de hoop om Harry weer te zien, maar hij is verdwenen. Mijn zicht word weer wazig en ik voel twee armen om me heen.

'Hoe moet ik hier nu nog rustig kunnen wonen als ik weet dat hij er is?' Zeg ik zacht. Ik druk mijn gezicht tegen de schouder van Liam en ik zucht diep.

'Voel je je wel goed? Het lijkt of je koorts hebt.' Ik schud mijn hoofd. 'Ik wil terug naar bed.' Mompel ik dan. Liam laat me los en mompelt iets tegen Niall waarna hij me naar mijn slaapkamer brengt. Zal ik vandaag hier blijven, zodat je niet zo snel in paniek raakt.' Vraagt hij terwijl ik op bed ga zitten. Langzaam knik ik en trek de dekens over me heen.

'Dan ben ik beneden.' We glimlachen naar elkaar en Liam loopt weg. Hij laat de deur zachtjes in het slot vallen waardoor er alleen nog zwak licht van door de gordijnen komt. Ik probeer weer te slapen, maar er klinkt een raar geluid dat lijkt op snikken. Meteen ga ik rechtop zitten en kijk bang om me heen maar er is niemand.

Ik sta haastig op van bed en ren naar beneden maar het gesnik achtervolgd me. "Louis." Klinkt er in een van de snikken. Ik begin harder te rennen en roep Liam's naam. De deur richting de woonkamer wordt geopend en Liam komt verbaasd de gang in gelopen.

'Louis? Wat is er?' Vraagt hij verbaasd als ik hem stevig omhels. 'Hij zit achter me aan!' Zeg ik hysterisch en kijk hem bang aan.

"Doe hetzelfde als ik Louis. Dan kunnen we weer bij elkaar zijn." Klinkt Harry's stem en ik word gek. "Ik wil je weer kunnen knuffelen." Harry's stem breekt aan het einde en ik weet niet meer wat ik moet doen en hoe ik eindig met een mes in mijn hand die boven mijn hoofd hangt met Liam die doodsbang tegenover me staat.