Memories you won't forget

-005-

~Harry POV~

Voorzichtig kijk ik om het hoekje. Ik zie hem zitten. Met het houten doosje. Er ligt een blaadje op het bureau, met een pen ernaast. Hij schrijft toch geen afscheidsbrief? Zachte snikken vullen de kamer en ik kijk verschrikt om naar Louis. Ik loop verder de kamer binnen en kijk rond. Alles is bijna precies hetzelfde als toen ik hier voor het laatst kwam.

"Het spijt me zo Harry. Het spijt me zo dat ik je niet kon helpen." Zegt Louis zacht. Ik kan het niet geloven. Hij heeft me geholpen, zo veel. Ik kon het gewoon niet meer.

"Het spijt mij ook, Lou." Fluister ik en loop naar de badkamer. Daar aangekomen voel ik de warme kleding onder mijn voeten. Het is een raar gevoel. Dit is eerste wat ik echt voel.
Ik kijk in de spiegel, maar kan mezelf niet zien.

"Natuurlijk niet, idioot. Je bent een geest! Helemaal dood!" Roep ik naar mezelf. Wat boeit het nog? Niemand kan me horen. Ik zak op de grond. Tranen rollen langzaam over mijn wangen, maar verdwijnen zodra ze de grond raken.

Na een tijdje stop ik mezelf en sta op. Ik strijk mijn vleugels glad en loop weer weg. Ik loop naar Holmes Chapel, en aangezien ik toch een engel ben, krijg ik geen last van mijn voeten. Hoe zal mijn moeder zich voelen? Of Gemma? Zullen ze doen alsof er niets aan de hand is? Misschien zijn ze me allang weer vergeten. Het zal wel moeten, wat stelde ik nu voor?

Ik stap het huis binnen. Er hangt een rare sfeer. De keuken is nog precies als vroeger. Voorzichtig veeg ik over de tafel.

"DENK JE ECHT DAT HET GAAT?" Ik schrik op. Het was mijn moeder.

"Rustig nou! Zo bedoel ik het toch niet?" Ik loop op het geluid af. Mijn moeder en Robin staan tegenover elkaar. Mijn moeder huilt en Robin weet zich geen raad.
Voorzichtig loop ik naar haar toe.

"Niet huilen." Fluister ik.

Ze kijkt op.

"Hoe kan het nu goed gaan als hij dood is? Het is allemaal mijn schuld, Rob! Ik had hulp voor hem moeten zoeken." Zegt ze zacht.

"Nee, het is niet jou schuld." Zegt Robin. Ik slik. Waarom zou het haar schuld zijn? Ik was degene die hulp had moeten zoeken. Ik ben degene die moest geloven in mensen.