Memories you won't forget

-008-

~Harry Pov~

Is het stalkerig als ik nu zeg dat ik Louis nu al drie dagen in de gaten houd? Ik maak me zorgen om hem. Hij eet heel weinig, en kotst uiteindelijk ook alles weer
uit. Ik betwijfel of hij slaapt. Hij heeft woedeaanvallen. Het ergste ervan is, dat ik hem niet kan helpen. Ik ga dan in een hoekje zitten, en kijk in paniek toe wat hij die keer weer kapot gooit en vervolgens huilend op de grond valt. Ik ben als engel compleet machteloos. Hij hoort me niet, hij voelt me niet en ziet me niet.

Louis gooit zijn yoghurt weg en loopt naar de woonkamer. Wat gaat hij zich nu weer in zijn hoofd halen? Toch niet alleen over straat? Ik hoop het toch niet.

Hij loopt de deur uit, en ik zie zijn sleutels nog op het kastje liggen. Op het laatste moment blijkt hij het zich te herinneren en duwt de deur terug open. Hij sluit de deur en loopt richting de Big Ben.

Voor even heb ik het gevoel dat hij daar Peter Pan gaat opzoeken, maar kom op, hij bestaat niet eens!

Als hij bij de Big Ben aankomt, loopt hij door naar de College Garden. Hij is zo erg in gedachten dat hij niet uitkijkt als hij moet oversteken. Zijn hoofd is op de grond gericht en zijn handen zitten in zijn jaszak.
Er klinkt een luide toeter en een knal. Ik knijp mijn ogen dicht. Dit was het dan....
Voorzichtig open in mijn ogen weer. Louis ligt levenloos op de grond voor een auto. Verschillende mensen op hem af en èèn iemand belt de ambulance.

De ambulance arriveert al snel. Verschillende dokters rennen op hun af, en èèn enkeling kan ik me nog herinneren van het moment dat ik stierf.

"Louis Tomlinson." Ik loop naar hem toe en kniel naast hem neer. De tranen stromen over mijn wangen. Voorzichtig leg ik mijn handen op zijn wangen. Alles om me heen wordt zwart, alleen ik en Louis zijn te zien.

"Louis, open je ogen, ik ben het." Mijn stem echoot door de zwarte ruimte. Langzaam opent Louis zijn ogen en heeft een moment nodig om zich te realiseren dat ik als engel naast hem zit, in een zwarte ruimte.

"Louis, alles komt goed. Je moet doorzetten. Doe het voor mij." Mijn tranen vallen op zijn wangen.

"Geef niet op. Niet voor mij."!Zeg ik zacht en blijkbaar was dat het moment dat hij zich realiseerde dat hij wel degelijk moest doorzetten.