Memories you won't forget

~011~

~Louis POV~

"Wat?" Vraag ik. De verpleegster kijkt me aan, nog steeds haar handen voor haar mond geslagen. "Je... Weet je wel hoe weinig je weegt?!" Schreeuwt ze in mijn gezicht. Ik schud mijn hoofd. "Hoeveel dan?" "45."

Ik kon het bijna niet geloven, 45 kilo! Hoe heb ik het zo ver laten komen? Ik heb toch echt mijn best gedaan voor Harry. Het is me nooit opgevallen. Ik ging nooit op de weegschaal staan. Als ik mezelf in de spiegel zag, zag ik een dikke jongen.

"Je hebt Anorexia, Louis." Zegt de dokter, als hij de kamer in komt lopen. Dat had ik al verwacht. Al was het niet mijn bedoeling. "We moeten u opnemen voor een tijdje, tot dat u ervan genezen bent."

Ik pakte mijn telefoon naast het bed. Met trillende handen toetste ik het nummer van Liam in en gauw genoeg ging de telefoon over. Hij word opgenomen met een bezorgde stem.

Vage woorden gaan in het ene oor naar binnen, maar tegelijkertijd komen ze er aan de andere kant weer uit. Ik luister niet meer naar Liam. Het enige wat er nu door mijn hoofd gaat, is Harry. Harry, Harry, alleen maar Harry.

"Harry." Fluister ik. Ik lig met mijn hoofd op zijn schoot. Zachtjes aait hij me me zijn hand over mijn haren. Ik
hoor zijn ademhaling. Het maakt me rustig. "Hmmm?" Zegt hij. Ik open mijn ogen. "Mag ik een kusje?" "Nee. Niet voor dat je de pizza op hebt Lou." Zegt hij. Ik zucht. "Ik heb geen honger." "Dan ook geen kusje hè."

De herinnering blijft maar door mijn hoofd gaan. Hoe vaak hij me wel niet had gewaarschuwd. Ik had naar hem
moeten luisteren.

"Louis?" Hoor ik ineens. "Louis ben je er nog?" Zegt Liam. Ik knijp mijn ogen dicht voor een seconde en focus me op het gesprek. "Denk je dat je dat gaat lukken?" Vraagt hij. Ik knik, maar realiseer me dan dat hij dat niet kan zien. "Ja, het komt wel goed." Zeg ik dan. Ik heb geen idee wat hij allemaal gezegd heeft, maar ik kan mijn hoofd er gewoon niet bij houden.

Een bord vol met eten wordt op mijn bed gelegd. De stank van ziekenhuisvoedsel dringt in mijn neus. Ik schuif het zonder moeite weg. "Ik hoef dit vieze eten niet te eten, ik bestel wel een pizza." Zeg ik mokkend tegen de verpleegster. "Je kunt het Louis, doe het voor mij." Hoor ik Harry in mijn hoofd zeggen. Alsof hij nu bij me zit. Alsof hij nu zijn lippen tegen de mijne drukt en zijn hand door mijn haar woelt. Op de een of andere manier voelde ik me veilig.

"Je moet het lagzaam opbouwen Louis, je kunt niet opeens een hele pizza gaan eten. Dat spuug je zo weer uit." "HOU VERDOMME TOCH EENS OP MET MIJ TE COMMANDEREN, HET IS MIJN LEVEN, IK KAN DOEN WAT IK WIL, NIEMAND WEET WAT IK HEB MOETEN MEE MAKEN." Dat voelde goed. Mijn woede moest er uit. Tranen stromen langzaam uit mijn ogen en mijn schouders beginnen te schokken. Mijn handen hou ik voor mijn ogen. Ik voel een hand op mijn rug, maar als ik om kijk, zie ik niemand in de kamer.

"Bedankt." Zeg ik tegen de bezorger. Ik geef hem een briefje van tien en pak de pizzadoos dankbaar aan. "Sterkte nog." Zegt hij, en loopt dan de deur uit. Als ik de doos open kom ik de heetlijke geur van pizza tegenmoet. Ik pak het eerste stuk en stop het in mijn mond. Na de eerste paar happen voel ik de pizza al terug komen. Ik sta met veel moeite op van het bed en ren naar het toilet.

"Wat heb ik je nou gezegd Louis?" Hoor ik opeens. Ik reageer niet.