Memories you won't forget

~014~

-Harry POV-

Ik keek toe hoe Louis in zijn schrift schreef. Dingen over mij. Hoe erg hij me miste, en dat hij van me hield. "Ik hou ook van jou Boo." Fluister ik, maar realiseer me dan weer dat ik een engel ben, en hij me dus niet kon horen. Hij voelt zich zoals ik me ooit voelde. Alsof er iets mist in je leven. Voor Louis ben ik dat. Voor mij was het gelukkig zijn. Ik was blij met Louis, dat was nooit het probleem. Het probleem lag bij mezelf. Ik was het probleem, ik kon mezelf niet accepteren. Ik dacht aan de rest van de band. Zouden ze me missen? Ik zuchtte. Wat heb ik ze aangedaan?

Dikke tranen rollen over mijn wangen. Één voor één verdwijnen ze. Ze zijn niet 'echt'. Ik ben toch al dood, en niemand kon daar wat aan doen. Ik wilde Louis spreken, alles doen wat hij in zijn shrift beschreef. Ik wilde hem
in mijn armen houden en in zijn oor fluisteren dat hij niet alleen was. De enige manier om Louis te bereiken, is als hij slaapt. Dan kan ik binnen dringen in zijn hoofd en in zijn dromen. Ik zou hem alle slechte dingen laten vergeten en hem laten geloven dat ik er nog steeds ben.

Dat mijn moeder hem had aangreden. Zou het waar zijn? Ik stond op van de onzichtbare stoel en liep naar mijn huis. De sfeer is raar. Kapotte borden liggen over de grond verspreid, en ik zag mijn moeder huilend op de bank liggen.

"Het spijt me zo mam." Zeg ik. Ik zag dat ze een foto van mij en Louis samen vast hield. Robin zat verstijfd naar haar te kijken, maar toonde geen emotie. "Doe dan wat!" Schreeuw ik in zijn gezicht. Hij kan me niet horen.

"Ik vind dat we bij Louis in het ziekenhuis op bezoek moeten gaan." Zegt Robin. Ik realiseerde me opeens, dat mijn moeder en Robin wisten niet van Louis' Anorexia. Ze knikte. "Kom, schat." Zegt Robin, en loopt dan de deur uit, waarna mijn moeder er snel
achter aan liep.

Terwijl ik hun auto zag weg rijden, liep ik langzaam ook naar het ziekenhuis. Engelen krijgen nooit pijn aan hun voeten. Mijn vleugels hingen er slapjes bij, ik gebruikte ze immers nooit.

Ergens heb ik wel spijt dat ik zelfmoord pleegde en Louis zich nu zo moet voelen. Ik heb alles alleen maar erger gemaakt. De diepe snee in mijn arm was allang weer verdwenen. Laatst had ik in Louis' schrift gelezen dat als ik het nodig zou hebben, hij me zijn hart zou schenken om mijn leven te redden. Dat hij me beter had kunnen maken met zijn liefde. Hij gaf zichzelf de schuld dat hij niet genoeg heeft kunnen doen om me tegen te houden. Het deed me pijn hoe hij zichzelf de schuld gaf, want dat was het niet. Het was mijn eigen schuld.

•1 week later•

Louis is nu uit het ziekenhuis, maar ik kan niet echt zeggen dat het beter gaat met hem. Hij heeft nachtmerries, paniekaanvallen en is weer gestopt met eten. De hele dag zit hij in het hoekje van de keuken voor zich uit te staren. Als de deurbel gaat, doet hij open en laat degene binnen. Meestal is het Liam die komt kijken hoe het gaat, maar ook hij kan nergens verandering in brengen. De paniek aanvallen worden met de dag erger. Het ergste is dat ik hem niet eens kan troosten. Het enige wat ik kan is toekijken.

Een harde bonk haalt me uit mijn gedachten. Louis ligt midden in de keuken als een bolletje opgerold. Hevige snikken verlaten zijn mond.

"Ik kan het niet! Kut eten! Kut anorexia!" Schreeuwt hij.

Een bordje met 3 boterhammen en een glas melk liggen op het aanrecht. Het doet me zoveel pijn om hem zo te zien lijden. Het is allemaal mijn schuld!

Langzaam maken mijn benen hun weg naar hem toe. Ik weet niet of het gaat lukken, maar ik kan het proberen. Ik ga op mijn knieën naast hem zitten en leg mijn hand op zijn voorhoofd. Ik sluit mijn ogen en concentreer me.

Als het me js gelukt, open ik mijn ogen weer. Louis ligt nig steeds voor me opgerold te huilen. Alles om ons heen is zwart. Mijn hand glijd langzaam over zijn wang.

"Shh, Louis. Open je ogen. Ik weet dar je het kunt. Kom op, Boo." Zeg ik zacht. Langzaam doet hij wat ik zeg. Zijn ogen kijken me levenloos aan.

"Kom rechtop zitten, Boo." Ik glimlach bemoedigend naar hem. Hij doet moeite om rechtop te zitten en kijkt me dan weer aan.

"Ik mis je Harry." Zegt hij zacht. Ik sla mijn armen om hem heen en druk hem stevig tegen hem aan.

"Weet ik." Fluister ik en verstrak mijn grip.