The heirs (University Series #1)

Chapter 66

Tristan's Point of View

Wala akong balak patulan ang lalaking iyon kaya nagpatahak na din ako kay Alvara.

Tumigil siya at ganoon rin ako. Nangunot ang noo ko nang tumigil kami sa malaking puno na ito.

"Bakit dito?" Reklamo ko, umiling lamang ito at umupo sa malaking ugat ng puno na nakasayad na sa lupa

"Mas tahimik dito, walang manggugulo. Walang away..." Aniya at yumuko

Naiintindihan ko kung bakit gan'yan siya kumilos at magsalita ngayon. Nasasaktan siya, nasasaktan si Alvara.

Tumingala ito nang lumapit ako sa harapan niya.

Kita ko ang lungkot sa mga mata niya. Para bang ang daming problema na gustong ilabas ng mata niya pero she's silent.

"You okay?" I asked her, she just nodded at pekeng tumawa

Tumabi ako sa pagkakaupo nito at tinapik tapik ang balikat niya.

'Gusto ko mang tulungan ka at sabihin sa'yo ang mga nalalaman ko but— I don't want to ruin his plan. His lazy plan.' saad ko sa aking isipan

"Naranasan mo na rin ba ito, Tan?" Biglang basag niya sa katahimikan

Tinanggal ko ang kamay ko sa braso niya at sumandal sa puno.

"Ang alin?" Kunot noong tanong ko

"Yung ganito.... nag iisip ng kung ano ano. Para bang.... parang torete?" Aniya

Ngumiti ako at umiling.

"P'wede bang manatiling sikreto itong iku-kwento ko sa'yo?" Tumango lamang ito at ngumiti

Naging komportable naman ako sa sagot niya kaya nag umpisa na akong magkuwento.

"When I was a kid, lagi akong pinupuna ng mga magulang ko sa pagkakamali ko. Lagi na lang pagkakamali ko, lagi na lang yung kamalian ko ang nakikita nila. Then, one day I asked my self 'Hahayaan ko na lang ba na ganito sila sa akin? Kinda sounds disrespecting them but I won't let them control me. My life'....." Sandali akong tumigil at tumingin sa mga mata niya, "Namulat ako sa kat*ngahang ginawa ko sa buhay ko bata pa lang ako, Alvara. I didn't let them to control me. Ginawa ko ang lahat ng gusto ko without asking their opinions and help. Hindi ko pinakinggan ang mga tanong, idea a opinion nila. Tanging sarili ko lang...." Napahilamos ako sa sarili kong mukha dahil pinipigilan kong hindi ako maluha

"T-then, One day. My parents died. Car accident. Nag iisang anak ako. Even my maids at guards doesn't have any idea kung paano pa ako iintindihin at aalagaan kaya nilayasan na nila ako. Alam mo kung ano'ng kat*ngahan ang pumasok nuon sa utak ko kahit huli na?"

"Ano?"

"I want to ask my parents. I want to hear their opinions, approval, permission, ideas and suggestions. Kahit.... kahit iyong mga sermon ni Dad sa akin na h'wag akong laro nang laro ng video games. Gusto kong bumalik sila at sabihin sa akin ulit ang mga bagay na iyon. I realized, they're not controlling me. Ako lang ang nag iisip nun. Tinotorete ko lang ang sarili ko sa wala. Hinayaan ko ang sarili ko na kontrolin ang sarili ko at hindi sila pakinggan kaya look at me now, I'm fully do*med! Hahaha!" Saad ko at pekeng tumawa