BAHAR YILIM

18.BÖLÜM: EKSİK VEDA

  "Benim için güzel bir gün başlamıştı. Yürüdüğüm yoldan tut dükkanların camına yansıyan güneşe kadar. İçimde hiç bitmek bilmeyen neşe vardı her şeyin aksine. Artık kendi yoluma bakma kararı alıp hayatımdan herkesi çıkardım. En yakın arkadaşımı, Anıl'ı, ve diğer herkesi. Nadir de olsa konuşuyordum fakat eskisi kadar değildi. Bu ani karar ruhuma inanılmaz sancı verse de dışarıdan hiçbir şey olmamış gibi davranmak konusunda aşırı usta hissediyordum kendimi. Ki Nobel'e aday gösterseler mutlaka adım listede olurdu. Tek başıma kahve içmeye gidiyorum, tek başıma sinemaya film izlemeye gidiyordum. Çok şey değişmişti bu zaman diliminde en çok da ben..  Kendim açısından güzel şeyler de oldu. Adımlarım büyüdü, kısa kestirdiğim saçlarımı artık uzatıyorum, hatta kızıla boyadım, şehir değiştirdim, akşamları yürüyüşe çıkıyorum sahile, iştahım da çok açık bu arada ısrarla kilo olmaya devam ediyorum yeni şarkılar keşfediyorum, konser gitmek en büyük hobim oldu. Karanlık sokakları tek başıma yürüyorum, korksam da gram belli etmeden yoluma bakıyorum işte. Mezun olmama sadece birkaç yıl kaldı. Güzel şeyler de oluyor fakat ileride eksik kalacağımı bilmeden yaşamaya devam ediyorum. "

   Hislerimi noktaladıktan sonra masa lambamın ışığını kapatıp yatağıma yöneldim. Yıllardır aklımı kurcalayan ve beni eksik hissettiren bir şeyler vardı içimde. Dostlarımız özlüyordum, hepsinin yeri o kadar ayrıydı ki. O şehirden ayrılana dek çok güzel vakitlerimiz geçmişti. En çok da Anıl'la... Hepimiz birlikte büyüdük, yıllarımız beraber geçti. Çocukluğumun en güzel yaşlarıydı onlar. O dönemlerde sosyal medyada da aktiftik. Anıl'ı ve tüm sevdiklerimi hayatımdan çıkarırken de gözümün arkada kalacağı belliydi.  Mutlaka hesaplarına bakar ve onlardan öylece haber alırdım fakat kimsenin haberi olmazdı. Eskiden her şey daha güzeldi. Daha az karmaşıktı. Birbirimize yol oluyorduk çoğu zaman. Şimdi ne yol kaldı, ne de o eski güzel yıllarımız. İnsanın içini saran bu özlem sigara gibi tüm vücuda sinsice yayılıyordu ve herkes bunun
farkındaydı. Herkes bir koşuşturmaca içerisinde yaşayıp gidiyordu. Herkesin herkese vakti var fakat kimsenin kimseye vakti yoktu. Zaman da öylesine ilerliyordu ki geride bıraktığım yıllar. İçimde ki koskoca umudum zaman geçtikçe daha da dibe gömülmüştü. Az sonra olacaklardan habersiz. 

Her şeyi bir kenara bırakıp sahil havasının bana iyi geleceğini düşünüp hazırlanmaya başladım. İçimdeki huzursuzluğu bastırıp müziği son ses açmıştım. Ayna karşısında dans etmeye hatta  kendimi gördükçe de kahkahalara boğulmuştum. Dışarıya baktığımda güneşin batmaya hazır olduğunu görünce bu şenliği bir kenara bırakıp koşarak dışarı çıktım. Markete uğrayıp birkaç atıştırmalık alıp sahile doğru yol almıştım. Arada sırada  böyle değişiklikler yapmak beni mutlu ediyordu. Eve kendimi kapattığım zamanlarda içimde kendi kendine bir ateş yanıyor sonrasında da geride bir enkaz bırakarak her şey içimde küle dönüşüyordu. Sahile varmıştım. Güneş hafiften batıyordu. Yıllar sonra içimde oluşan o minik kelebekler ateş etrafında dönüyor gibi hissettiriyordu. Güzeldi. Ta ki yanıma birisi oturup tüm manzaramı kapatana kadar.

-"Cidden mutlu musun? Hayır yani, yüzün gülüyor ama gözlerin.."

+"Tamam... Peki , ama bu seni ne ilgilendirir? Hem vaktini gerçekten beni incelemeye mi ayırdın?"

-"İlgilendirmiyor zaten, sadece insanlarla konuşmayı seviyorum. Karşılık ne olursa olsun."

Garip hissetmiştim.  Ama o soru beni derinden yaralamıştı. Cidden bıraktığım izlenimler bunlar mıydı ? Yoksa öylesine söylenmiş bir şey miydi? Tüm her şeyi bir kenara bırakıp cevapladım.

"Gözler.. yani bu şeyleri düşündüren şey nedir sana?"

"Bilmem, yan tarafında oturuyordum, gelişimi bile fark etmedin. Yüzün gülüyordu, mutlusun anlaşılan. Fakat gerçekten kalbinden de hissediyor musun bunu? Diyorlar ya hani, gözler kalbin aynasıdır diye. Kalbini görmem uzun sürmedi."