Selam
Hayalet okuyucu olmanız beni üzüyor gerçekten.
İyi okumalar.
......
Basım dönüyordu , nefes alış verişim hızlanmıştı sanki kulağımın dibinde gibi duyuyordum. Elim ayağım sanki birbirine dolaşıp inatla bir açıklığa kavuşmadan beni perişan ediyordu. Neden böyle oluyordu artık isyan etmekten bedenim harap içindeydi.
Boğuluyorum bir el sanki boğazımı sert bir şekilde sıkıyordu. Gözümün önüne gelen kesit kesit olaylar vardı ama hiçbirini hatırlamıyordum. Sanki kalbim ve beynim kendi arasında savaşıyorlardı.
Ruhum ile bedenim ise sadece bu olanları izlemekle yetiniyordu.
"Yapabilirim" dudaklarımdan çıkan kelimeler ile kendime fısıldıyordum.
"Karan" ismimi duyduğum an kafamı arkaya çevirdim. Her yer zifiri karanlıktı. Bana seslenen kişiyi görmek için yerden kalkmaya çalıştım. Ama kollarım ile bacaklarım bana o kadar ağır geliyordu ki.
Ne oynatabiliyordum nede yerimden kalkacak gücü bulamıyordum.
"Karan yalvarırım yardım et lütfen!!" Daha yeni ismim ile seslenen çocuk şimdi ağlayarak bana yalvarıyordu.
Kalbime öyle bir acı saplanmıştı ki nefesim kesildi. Gözlerimden yavaşça süzülen yaşlar yanaklarımdan ince bir yol izleyerek zeminle buluşmuştu. Neden bu kadar canım yanıyordu ki.
"Karan lütfen yardım et bana ölüyorum" diye acı içinde çığlık atan çocuğa yardım edemeyişim içimden bir yerlerin kırılmasına sebep oluyordu. Gittikçe bir bıçak gibi deşerek daha derine batıyordu. Elimden bir şeyin gelmeyişine isyan ettim.
"Yapamam" dedim sessizce ağlarken " Yapamam sana yardım edemem özür dilerim." Diyerek beni görüyormuşcasına başımı olumsuz bir şekilde salladım. Ağlayışlarım , iç çekişlerine dönmüştü artık.
Başıma giren acı dolu sızıyla inleyerek kafamı tuttum. Canım yanıyordu istemediğim kadar çok canım yanıyordu.
Kafamı sanki yere defalarca vurup parçalarcasına bu acıyı dindirmek istedim.
"Yardım et!!" Diye bağıran çocuğun sessine karşılık şiddeti artan sızı ile bayılacak gibiydim.
Yüzüme değen sert tokat ile yerimden sıçrayıp derin nefes alarak gözlerimi açtım. Saatlerdir nefes alamamış gibi nefes alıp veriyordum. Henüz kendime gelemeden Aker'in kolları bedenimi sarmalamıştı. Sakince ve yavaşça belimi okşayışı beni sakinleştiriyordu azda olsa.
Gördüğüm kabus rüya olamayacak kadar gerçekti. O an ki duyduğum ses, hissettigim acı yalvarışlar ve bana ölüm gibi gelen o başımda ki sızı.
"Karan" Aker'in bana seslenmesiyle bakışlarım ona döndü. Sanki bir şeyler açıklamak istiyor gibi bakıyordu gözlerime. Daha yeni sertçe vurduğu yanağımı okşayarak bekledi bir süre.
"Ne gördün?" Yüzüme merakla bakan adama bir şey demeden yavaşça kollarının arasından çıktım. Aramızda oluşan yakınlık beni rahatsız etmişti.
"Küçük bir çocuğun acı dolu yalvarışlarını" dedim gözlerimi kaçırarak. Neden utanıyordum ki ondan , sadece şuan yaşadığımız temas bana garip gelmişti.
"Bana biraz izin verir misin uyumak istiyorum" nazikçe onu yanımdan kovarken tek kalma isteğim gittikçe o yanımda durdukça azalıyordu.
Bir şey demeden yanımdan kalktı odadan çıkacak iken son kez bana bakıp kapıyı kapatmıştı. Onun çıkmasıyla hemen ayaklanarak kapıya ilerledim.
Sessiz olmaya çalışarak kapıyı kitleyip arkamı döndüm. Buradan gitmem gerekiyordu üstüme giydiğim ceketle telefonumu tam alacak iken duraksadım. Eğer alırsam bu benim nerede olduğumu çok çabuk öğrenmesi kolay olurdu. Çekmecenin altındaki eski telefonumu ve sakladığım bıçağı cebime koyarak pencereye ilerledim.
Evimin güzel yani hırsızlar için iyidi çünkü fazla yüksek değildi. Pencereden sarkarak yere atladığımda tozlanan elimi sirkeleyip yavaş ve sessiz olmaya çalışarak duvara yaklaşıp tırmandım ayağımda ayakkabı olmaması işimi zorlaştırıyorırken yinede son gücümü kullanmaya çalışıyordum.
Duvardan indigim gibi hızlıca koşmaya başladım. Evden ne kadar uzaklaşır isem o kadar iyiydi benim için. Bu manyak adamın yanında kalmak hiç iyi gelmiyordu bana. Sanki yavaş gavas öldürüyordu beni
Arkama bakmadan koşarken etrafta bir araba veya insan görmek için yalvarıyordu. Koştukça artık bacaklarım acımaya başlamıştı.
Peki ya gerçekten kaçmayı başarmışmıydım yoksa bana izin mi vermişti
..
Yavaş yavaş ilerleyecek her şey
