Selam aşklarım
Yorum yaparsaniz iyi olur beğenip beğenmediğinizi anlamak istiyorum.
..........
Hayatım da nerede yanlış yaptığımı düşünüyordum . Özellikle ise kime yanlış yaptığımı. Belkide en büyük yanlışı kendime yapmıştım çünkü umursamadıkça her an ölüme sürükleniyor hissi yaratıyordu ruhumda.
Ölmek istemiyordum heleki tek başıma iken. Bu dünyada kimsesiz olmak bir seçim değildir.
Derin bir nefes alıp uzandığım yataktan kalktım bedenim uyuşmuş gibiydi. Bir süre kendime gelmeye çalışarak omuzlarımı hareket ettirdim, gözlerimi bir kaç saniye kapalı tutup beklemiştim eğer bunu yapmazsam direkt ayağa kalktığımda kendimi yerde bulma ihtimalim yüksekti.
Yatağımın yanındaki pencere dün olan olaydan sonra beni birazcık gersede bunu düşünmemeye başladım öldürmek isteyen şuana kadar öldürürdü.
Acaba hâlâ orada mıydı ? Dün bir kaç kez uykumdan uyanıp dışarı baktığımda hâlâ ayakta evime doğru bakıyordu. Yavaş adımlarla pencereye ilerleyip dışarı baktım oradaydı ruh hastası.
Artık kafamı nereye çevirsem bu adamı görüyordum. Onun ise beni her saniye gördüğü kesindi.
Bilinmeyen numara:
Şimdiye kadar polise gitmen gerekiyordu.
Düşüncelerini susturma Karan.
Her saniye acı çekmek senin suçun değil.
Dünden beri gelen mesajları okuyup hiçbir şey yazmadan ,telefonu sessize alıp yatağın üstüne attım
Mutfağa doğru ilerleyip ne olur ne olmaz diye keskin bir bıçağı masanın üstüne koydum. Açılmıştım kendime ekmek arası bir şeyler hazırlayıp aklımdan geçen düşünce ile bir tane daha yaparak peçeteye sardım.
Kendimi çocuklarına yemek çantası hazırlayan anneler gibi hissediyordum.
Hızlıca bıçağı cebime koyup iki sandviçi elime aldım . Kapıyı açtığımda karşıdaki adamın gözleri beni buldu rahatsız olsamda belli etmeden yavaşça yanına doğru gittim.
Evet bu delilikti ama birazda cesaret istenecek bir şeydi. Vazgeçtim yaptığım tam bir aptallıktı kim kendisini psikopat gibi izleyen birine yemek verirdi ki
Yanına vardığımda elimde duran sandviçi ona uzattım , şuan onun bakışları bendeydi ama benimkiler ise yerde. Fazlaca gerilmiştim. Büyük ve damarlı olan eli ile alıp öylece dikiliyordu ben ise kaldırıma çoktan oturmuştum.
Ona baktığımda göz altı torbaları uykusuzluktan morarmıştı saçları ise dağılmış bir şekildeydi. Bana bakıp yavaşça yere oturdu. Evet şuan yoldan geçen biri bizi dilenci sanabilirdi.
"Açıkmışsındır diye düşündüm" diyerek kendimi açıklamaya çalışmıştım.
Elim titrerken korktuğumu bu kadar belli etmem adamın hoşuna gitmiş olacak ki dudakları kıvrılmıştı.
"Aptal mısın yoksa korkak cesareti mi var anlamayamadım ?" diyen adamın yüzüne baktım bir süre.
"Katil misin psikopat mi bende anlayamadım ama sorgulamıyorum"
Düpedüz yalandan ibaret olan cümle ile kendime cesaret vermeye çalışıyordum.
Yanımdaki adam yüzüme bir tane vursa sanırım diğer tarafa selâm verip geri gelebilirdim.
"Öğrenirsin yakında" diyerek ona verdiğim sandviçten bir ısırık aldı.
"Neden ben " diye sorduğumda adam ağzındaki lokmayı yavaş yavaş çiğneyip yuttu bakışlarım anlık olarak adem elmasına giderken bana bakmasıyla yüzüne baktım.
"Öyle olmasını istedim bu dünya için fazla kırılgansın" diyerek beni süzdü.
Rahatsız olduğumu belli ederek biraz yanından uzaklaştım.
"Öyleyim " bir süre öylece durup sadece sessiz kalmıştı. Ne o konuşuyor nede ben bir şey söylüyordum sadece elimizdeki sandviçleri yiyorduk.
"Beni öldürecek misin ? " diye sorduğumda sesim kısılmıştı ve iyice içime kapanmıştım sadece cevabını bekliyordum.
"Hayır "dedi adam derin nefes alıp " Ama sen beni öldüreceksin " diyerek ayağı kalktı.
Duyduğum cevap ile şaşırmıştım, seni neden öldürme gereği duyayım ki amk. Ben kimseye zarar vermezdim .
Yanımdan ayrılan adam ile olduğum yerde bir süre bekledim. Bedenim sanki duyduğu şeyi hazmetmek istiyor gibiydi..
.
Selammm
