ZROZUMIAŁEŚ MNIE

Rozdział 17.

Słyszałam głosy, ale nie widziałam osób. Ktoś, kłócił się dosyć ostro, rzucając wiązankę przekleństw.

Otworzyłam oczy, widząc nad sobą biały sufit, coś pikało obok mojej głowy. Spojrzałam w bok na osobę, która stała do mnie tyłem, zakrywając drugiego człowieka. Oczywiście rozpoznałam plecy Nathana, który dosłownie wydzierał się na Matta? Tak, to napewno był on, rozpoznałam po głosie. 

-Nathan... - zaczęłam cicho, ale szatyn tego nie słyszał.

Jakby mógł skoro słyszało go chyba pół szpitala.

-Nathan zamknij się! - warknełam na cały pokój, czego pożałowałam, gdyż zabolała mnie strasznie głowa.

-Lea - szybko podszedł do mnie, i nachylił się głaskając moje czoło.

-Co się stało? - zapytałam, patrząc w piwne oczy.

Nathan wymienił spojrzenie z Mattem, po czym westchnął.

-Kiedy szłaś przez parking, ktoś do ciebie podbiegł i uderzył cię w głowę. 

-Co? Kto to był? - zapytałam.

-Nie mam pojęcia, ale już się tym zajmujemy - odparł poważny.

-Widziałeś to? - zapytałam gestykulując.

-Tak, ale wolałem zająć się tobą, niż nim - westchnął.

-Nathan przyniesiesz mi coś do picia i jedzenia ? Strasznie zgłodniałam - poprosiłam, wiedząc że przyjaciel mi nie odmówi.

-Jasne ale najpierw pójdę do lekarza - odrzekł wychodząc.

Tak naprawdę chciałam zostać sama z Mattem, i dowiedzieć się czegoś więcej.

-Co się działo przez te dwa dni? - spojrzałam w niebieskie oczy.

-Celowo go wygoniłaś, z myślą że ci powiem o wszystkim ? - skrzyżował ręce na klatce, a jego usta wykrzywiły się w pół uśmiechu.

-Tak właśnie, mam taką nadzieję - twardo trzymałam się swojego planu.

-Zapomnij - odparł krótko.

-Matt proszę - powiedziałam błagalnym tonem.

-Nathan się wściekł i postawił wszystkich na równego nogi. Pół miasta szukało, tego gościa - prychnął.

Totalnie mnie zszokowało. Dlaczego Nathan tak się o mnie troszczy, a jednocześnie czasami okazuję mi nienawiść?  

-I co dalej? - popatrzyłam na czarnowsłosego.

-A jak myślisz? Chłopak już siedzi w jednym z hangarów. I czeka na osąd Nathana. - rzucił to tak luźno i wyśmiewczo jakby, mówił żart.

A ja byłam przerażona, tym co zrobi Nathan, tej osobie. Patrzyłam na Matta w osłupieniu, jakby niedowierzając co powiedział.

-Oh Lea, musisz się czuć okropnie, wiedząc, że z twojego powodu  zginie człowiek. - puścił mi oczko.

Ogranął mnie strach, a po moim ciele przeszły dreszcze. Nie chcę, aby ktoś z mojego powodu zginął, nie pozwolę na to. Zastanawiałam się nad Mattem, czy on był normalny? Mówił to wszystko tak obojętnie i rozbawiony. Chłopak sprawiał wrażenie, jakby był psychiczny, a przy nim naprawdę można było czuć się dziwnie nieswojo. 

Do pomieszczenia wszedł Nathan, a Matt wyszedł. Chłopak postawił wodę oraz jakieś bułki na stoliku obok.

-Nathan, co będziesz robił jak wrócisz do domu? - zapytałam, chcąc wyczuć czy skłamię.