Kalbimin tam ortasına bir mızrak saplıyorum kul yapımı, kusursuz. Öyle güzel saplanıyor ki çıkarmaya kıyamıyorum. Onun kalbimin üzerindeki duruşu çok yakışıyor uzaktan bakınca. Görenler bir daha görmek için geçiyor yanımdan. "Nasıl ama yakışıyoruz dimi?"diyorum gülümseyerek. Hepsi hızla uzaklaşıyor, bakışlarında bir tuhaflık. Bakışlarında acı, bakışlarında ay yazık, bakışlarında daha kırıcı bir şey var mızraktan daha utanç verici. Aldırmadan yürüyorum. Kalbimden mızrak aldırmıyorum.
Küçük bir kız geliyor yanıma onun kalbinde küçük bir İsveç çakısı, gülümsüyorum, o da gülümsüyor beni görünce. "Biliyor musun? " diyorum "En kullanışlısı seninki. Fevkalede görünüyor kalbinde, söylesene hep bu kadar güzel misindir? " kikirdiyor, iltifat hoşuna gitmiş olmalı. Yanağıma öpücük kondurup uzaklaşıyor yanımdan.
Bir banka oturuyorum. İnsanların kalbine bakıyorum. Bomboşlar. Meyve bıçağı bile yok hiçbirinde. Ben ise mızraksız nasıl yaşanır bilmiyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bence Komik
Historia CortaDışarıdan duygusuz bir pezevenk gibi görünüp aslında duygusal bi top olmak beni çok yoruyor.
