NARE (Aşık Mafya SERİSİ)

23- İlk Adım

Multi: KÖFN- Bi Tek Ben Anlarım

Ben geldiim aşklarrıııımmmm!!! Çok özledimmmm <333 Uzun bir süre sonra bölüm yayımlama hissi... Offf çok iyi yaa

20 Mayıs bitiyor ve benim doğum günüm geçiyor..Eheheheheh, siz vereceğinize ben hediye verdim...

Bomba haber:  Bundan bir seneyi geçkin  en sevdiğim amcamın çocuğunu, Barış bebeğimizi doğumda kaybetmiştik (Seni seviyorum halacım, unutmadım❤) duyurusunu yapmıştım hatırlarsanız.. Dün 19 Mayısta tekrar hamile kaldığı bebeğini doğurduk!!  Doktor doğurdu yani zjakzjks Mutluyum ya, amcam abiö gibi, evler yanyana, halasıyım onun da, ilk kakasınıda ben temizledim olsun o kadar, Adı da Mira<3 (İyiki 20 Mayıs değil, sjkazjkajs)

Açıklamalarımı waty hesabımdan takip edin lütfen <3

Oy ve yorumları unutmayın lütfen, özledim sizi.. Ve yarın watyde bi duyuru atacağım, normal ama özel yani, uzun süredir yapmadığımız sohbetlerimizi özledim..

(Buraya bir Narçiçeği alayım ↙)

🌺

Anne.. Ben kalbim de bir tek senin çiçek açacağını zannediyordum.

Nereden bilebilirdim ki senden güzel bir çiçeğin olduğunu?..

Söylesene anne; bana kırılmadın değil mi?

Gece devrini sabaha verdiğinde, Ömer Asaf nemli kıyafetleri ile yatağına boylu boyunca uzanmış, yüzünde ise durmak bilmeyen afacan bir gülümseme can bulmuştu. İçi kıpır kıpırdı! Sanki kalbine gökyüzünden milyonlarca parlak yıldız kayıyor, ordan oraya uçuşuyor, ardından nar çiçekleri serpiştiriyordu..

Mutluluk muydu bu?

Gülümseyen dudağını dişleri arasına alırken, yanağında karagüllerinin mabedi olan derin çukurları oluşmuştu. Şiddetle ısırarak başını iki yana salladı. Bu mutluluk değildi.. Daha başka.. Çok başka bir şeydi.

Ömer Asaf bu hissi tanımlayamıyordu..

İçli bir nefes çekti ciğerlerine. "Aklımı aldı benden.." Gözlerin de, doğan güneşin parıltısı vardı. "Hep ondaydı Ömer hep. Ama bu başka.."

En başından beri kendin de olan aklı zaten Narçiçeği ile doluydu. Onunla yatar, onunla kalkar, tüm vaktini meleğiyle geçirirdi. Her bir zerresince onu düşünerek geçirirdi.

Meleği aç gözlü birer afacan gibi, kafeslemişti kendisini.

Güldü.

Miniğinden gelen herşeye razı değil miydi zaten? Razıydı.

Tüm bunların sonunda, alacaksa kollarına çiçeğini, çekecekse göğsüne o mis kokusunu, sarmalayaksa kalp kalbe, varsın aklını da, kalbini de alıp kaçsın.

Yeter ki.. Yeter ki yanında, yamacında durmasına, ona tekrar tekrar aşık olmasına izin versindi.

Göğsüne kıymık gibi batan, canını acıtan, o bakışları atmasındı.

İçli bir nefes çekerek, başının altında iç içe duran ellerini ayırdı ve alengirli bir şekilde dağılmış saçlarına geçirdi. Bu daha da dağılmasına sebep olmuştu ama umursamadı. Sabırsızca yerinden doğrulup oturur hale gelip üzerinde kurumuş kıyafetlerine baktı.

Çamura batıp çıkmış, pislenmiş, virane bir haldeydi. Yıllar sonra bir ilk..

Fakat, görünüşten ziyade içinde hâlâ dilek balonlarını tutan, ona gülümseyen , parlak gözlerini kırpmadan bakan bir çocuk vardı.