THE MISTRESS (EDITED)

CHAPTER SIX

Naging mabilis at isang linggo at ngayon ang balik namin sa Maynila, hindi kami puyding magtagal dahil may naghihintay sa pagbalik namin. At pansin ko 'yon mga ilang araw na magkasama kami ay palaging Amelia ang naririnig ko, kahit hindi ko naman talaga intensyon ang makinig sa usapan nila.

It hurt's me, ako ang kasama pero iba naman ang laman ng isip, masakit saking maririnig yong mga salitang dati sakin niya lang sinabi mga malalambing nitong boses na kay sarap sa pandinig na ngayon ay kinakatakutan ko na.

"Yeah Love, I'm going home before i done this meating hmm. . . I'm also buy your want, okey, okey bye i love you too take care always and the baby on your tummy." He smiled before ended the call.

Nanigas ako sa kinakatayuan ko ng maibaling nito ang tingin sakin, ramdam ko ang panginginig ng ibabang labi ko.

"You done pack your things?" He ask me, I nodded bago tumalikod sa kanya.

Hindi pa ako nakakalayo ay bumuhos na ang luha ko, tangina ang sakit ng mga narinig kong ngayong araw. Mas minabuti ko nalang sana magtagal sa loob kaysa marinig at makita ang mga ngiti nito.

"Misma, you cried again? Ang sabi ko naman sayo wala ng pag-asa bat ayaw mong bumitaw?" Naawang tiningnan ako nito.

"M-miya akala ko k-kaya ko, pero hindi pala dahil masakit parin talaga," Humagolgol na ako rito para akong batang naagawan ng laruan.

"Shh. . . kong hindi muna kaya yong sakit, it's better to let go." Malambing na ani nito. "Hindi ko ikakasaya kong lagi mong paiiralin ang puso Misma, mahal mo siya pero ang tanong mahal kaba niya? Kong maiibalansi mo wala kang laban sa babaeng kasal at dala nito ang bata ng tao ng dahilan ng paghihirap mo ngayon." Mahabang lintaya nito sakin

"Marahil ay tinanggap niya ang hiling nong maging kabet ka niya, pero inalam mo ba ang totoo komg bakit siya pumayag?" Doon ako napaayos sa tanong ni Miya,

"A-anong i-big mong s-sabihin Miya?" Nauutal kong tanong rito.

Seryuso ang mukha nito at parang malalim ang iniisip. "Misma, ang sabi mo sakin dati na tinanggap ka kaagad ni Davy pagdating mo rito sa Pilipinas noon, kahit hindi mo sinabi sakin ang dahilan ng pagbalik mo sa kanya ay hindi kita pinilit magsabi sakin." ani nito sakin. "Kong babasehan ko kasi ay parang plinano niyang saktan ka at pagdusahan mo ang ginawa mong pag-iwan mo sa kanya." Doon na nagtaasan ang balahibo ko sa sinabi ni Miya, tama ba yomg sinabi ni Miya? Baka naman masyado lang rin siyang nadala sa mga sinabi ko sa kanya.

Nakadama ako ng panlulumo sa mga lumabas sa bibig ng kaibigan ko, pinilit kong iwaksi 'yon sa isip ko pero parang mas lalong nanaig sa pandinig ko ang mga sinabi bito sakin. Natatakot ako baka totoo ang sinabi ni Miya sakin.

"Misma, we should leave now." He glanced at me

I nodded at him.

Diretso ang sakay at walang lingon ko siyang binigyan ng pansin nasa bintana ang buong atensyon ko, ni hindi nga ako nakaramdam ng gutom.

"Kakain muna tayo," Tango lang sagot ko at hindi parin siya tinatapunan ng tingin.

Natatakot ako na baka kong tumingin ako eh. . bigla ngumuwa ako sa harap nito kanina ko pa pinipigilan ng sarili kong umiiyak.

"B-busog pa ako Davy, sa bahay nalang ako kakain." Ngumiti ako at nagpilit umiwas sa tingin nito.

Walang salitang lumabas ito sa sa sasakyan at naglakad sa carenderia na nakita namin.

Rinig ko ang parereklamo ng tiyan ngunit isinawalang bahala ko nalang 'yon masyadong pagod ang katawan at utak ko.

Hindi naman ganoon katagal si Davy at bumalik na ito, iniiwasan ko parin ang mga tingin nitong nanunuri.

Ng makarating sa tapat ng bahay ay kaagad akong bumababa binilisan ko ang bawat hakbang upang makalayo kay Davy baka ngumuwa ako sa harapan nito.

Tama na yong nakita niyang nagtagumpay siyang masaktan ako.

Hindi paman ako nakakahawak sa doorknob ay naiyak na ako nanghihina narin ang tuhod at baka kaunting lakad pa ay mawalan ako ng balanse nanlalabo narin ang aking paningin dahil sa labis na pag-iyak.

Pinilit kong makatayo kahit na sobrang nahihirapan akong maihakbang ang paa ko kinaya ko naririnig ko ang mga yapak ni Davy, napapalapit sa gawi ko.

Ihahakbang ko nasa ang mga paa ko ng mahilo ako, tangina pinagsasabay na lahat ng sakit hindi ko na kaya TAMA na, please this is to much!

Before my sight blurred i saw my man walking at me worried, pain in his eyes there so much emotion that I didn't know how to react.

Hinintay ko ang pagbagsak ko sa sahig ngunit mga matitipuning kamay ang humawak sa bewang at bago ako mawalan ng malay, I heard her murmured whisper something. Bago paman ako mawalan ng malay may sinabi pa siya, "I'm really sorry Bud," Iwan ko ba parang na bingi ako sa sarili kong puso.

I waked that someone hug my waist, then I saw Davy, resting her head on my breast. Pinagmasdan ko siya ang amo parin ng mukha nito pagtulog.

Hinalikan ko ito sa noo papunta sa mga ilong at sa mga mapupulang labi, how I miss his lips.

Smack lang sana iyon ngunit ganoon na lamang ang gulat ko ng mapansin kong pinipilit nito ipasok ang dila nito sa loob ko.

Hindi ako nakapalag naramdaman kong mas lalo pa ako nitong hinigit palapit sa kaniya.

Ninamnam ko ang bawat halik na aming pinasasaluhan, ito ang Davy na unang humalik sakin ito ang unang lalaking nagparamdam na may kamahal-mahal sakin, ito yong taong sinuportahan ako sa lahat.

Naging mabigat ang aming paghingan ramdam ko paninigas ng kanya nakahawak narin siya sa kanang dibdib ko.