THE MISTRESS (EDITED)

CHAPTER THIRTEEN

I took a deep breath as we finally got away from Davy, I heard the fight between the two.

Kahit saan talaga ilagay ang dalawa'ng to mag-aawat talaga. Hindi talaga 'ata nauubusan ng mga salita ang anak ko.

"Are you fighting again?" I ask

"He teased me mama, he said I look like the chucky we saw in the movie." At tama nga naman ang hula ko,  inaasar na naman ni Dave.

"Okey, okey, stop the two of you," 'yun nalang ang nasabi ko.

Naka-order naman pala si Marky. Sinimulan na namin'g kumaon, napagod rin ako gusto kong magpahinga bukas na shoot kaya naman dapat may resistensya ako.

Ngumunguya ako ng pagkain ng may mahagilap ang mga mata kong nakatingin sa mga anak ko.

Si Davy! Oh please! Hindi niya sana paghinalaan ang dalawang bata, hindi ito ang tamang oras at panahon para magkita sila ng mga bata.

Kuwang-kuwa ni Dave ang lahat ng anggulo ng mukha ni Davy kahit personality ay iyon rin ang nakuha niya. At hindi rin nalakayo ang mukha ni Dieve sa ama. Yong mga mata nito'ng malamig kong titignan ka. Ang pagiging maarte at bossy ni Dieve sa ama nila lahat nakuha anf ugali.

Tinignan ko ang tumapik sa akin, "Yes baby?" Tanong ko rito.

"Mommy look at that strange guy. He look alike with kuya." Muntik pa akong matumba sa kinauupoan ko.

Kong si Dieve ay pansin ang pagkakamukha ni Dave at Davy sa malamang, sa malamang baka nga napapansin narin 'iyun ni Davy. Kanina pa siya tumitingin sa mga bata.

"Are you done eating?" Tanong ko sa kanilang lahat.

"Hmm... were done," Kaagad akong tumayo at kinuha ang dalawang kamay ng bata at mabilisang hinila.

"Mom! It's hurt!" Yumuko ako at tinignan ang pulsuhan ng anak ko, namumula nga dahil sa pagkakahigpit ng hawak ko.

"Sorry baby." Pati-tuloy ako naiiyak na...

Nakalimutang kong may anak pala akong iyakin, kong kailan naman nagmamadali akong makaalis sa lugar tsaka naman nag-inarte di Dieve.

"Calm down Misma," mahinahon'g suway sa 'akin Marky.

"Paano ako ka kalma! Tinitignan niya ang mga anak ko Marky!" Nagpapanik ako sa labas ng restaurant.

Paano ko pakakalmahin ang sarili ko? Ang dami'ng tumatakbo sa utak ko at lahat 'yun ay panget ang naiisip ko.

Naka-sakay na kami sa loob ng sasakyan hinahagod parin ni Trina ang aking likod upang pakalmahin ako. Si Dieve naman ay pana'y ang singhot, yakap ito ni Dave.

"Ate si kuya Davy ba talaga iyong nakita natin?" Nakakunot ang noong nagtatanong ito.

"Oo Trina, natatakot ako baka malaman niya ang tungkol sa kambal." Mahina ang boses naman'g nag-uusap ni Trina ayaw kong marinig ng mga bata ang tungkol sa ama nila.

"Hindi mo naman matatakasan lahat ate," tinaasan ko ito ng kilay.

"Alam ko Trina, pero hindi pa ako handa para dito," 'iyun naman talaga ang totoo.

Tatakot naman talaga ako para sa kaligtasan ng mga anak ko.

"Tama na ang apat na taon na pagtatago ate. Sapat na 'iyun kailangan malaman rin ng mga bata ang tungkol sa ama nila." Patuloy parin ang paghaplos nito sa likod ko, "ayaw kong masaktan ka ate, kaya habang maliit pa ang bata sabihin muna. Sige ate dun muna ako kay kuya Marky," Nang gigil nasabi ni Trina.

Binatukan ko naman siya, "Wow! ang sabihin mo lang lalandi ka lang hinayupak ka!" kinurot ko ang gilid nito.

"A-aray ate ang brutal mo ha!" Sigaw nito.

"Huy Trina! Magtapos ka muna isang taon nalang at matatapos kana." Paalala ko.

"Oo naman ate, tsaka na ako lalandi pag natapos na ako." Na ngingiti ito. "Sana talaga mahintay niya pa ako ng isang taon." Dumaan ang sakit sa mga mata ni Trina.

Alam kong may pagtingin si Trina kay Marky, hindi ko naman siya pinag-babawalan hindi nadidiktahan ang puso. Hindi natuturuan ang puso'ng magmahal, nagkukusa ito.

At kapag alam mong minahal mo ang isang tao, mahihirapan kang lumayo sa kanya. Lumayo kaman ng lugar pero ang puso mananatiling nagmamahal sa taong 'iyon.

Subok kona. Ang akalang kong tuluyan na akong naka-move on nguni't hindi parin pala, siya parin. Siya parin iyong tinitibok ng puso ko.

Ang hirap makawala sa nakaraan kapag-alam mong minahal mo talaga ang isang tao, masasaktan ka kahit pilit mong tatagan ang loob mo, utuin mo man ang iyong sarili ngunit ang puso hindi. Hindi tayo ang nagdidikta kong kailan tayo bibitaw sa isang tao, kong patuloy tumitibok ang puso mo sa kanya siya parin talaga.

Dumaan ang maraming taon sa buhay ko nguni't alam kong hindi ako tuluyang nakaalis sa aking nakaraan, sumaya man ako nguni't hindi pang-habang buhay, kailangan kong danasin lahat ng sakit bago ako humakbang sa ika-tatlo ng aking kwento.

Marahil lahat ng sakit na aking dinadanas ay may katapusan, at kong ano man iyong katapusan na 'iyon tanggap ko. Hindi lahat ng storya sa kwento ay may happy ending.

Mula high school couple, naging fiance at naging kabet.

Ang swerte ko nalang dahil na bigyan parin ako ng mga anak.

Sa kabila ng sakit na idulot niya naghihilom 'iyon, isang tingin ko lang sa kambal nagiging magaan ang aking pakiramdam.