ᴀʟᴛᴇʀɴᴀᴛɪᴠᴇ ᴇɴᴅɪɴɢ • ᴡᴏᴏsᴀɴ

ᴄʜᴀᴘᴛᴇʀ ɴɪɴᴇ : ʜᴡᴀɴɢ ʜʏᴜɴᴊɪɴ

───[ ᴀʟᴛᴇʀɴᴀᴛɪᴠᴇ ᴇɴᴅɪɴɢ]───

—ᴄʜᴀᴘᴛᴇʀ_ɴɪɴᴇ—

ʜᴡᴀɴɢ ʜʏᴜɴᴊɪɴ

・—— ・・—— ・ ୨୧ ・—— ・ ・—— ・

W całej tej pokręconej sytuacji z Yeonjunem w roli głównej nie było sensu doszukiwać się jakichkolwiek oznak moralności — jej resztki wyparowały gdy na jaw wyszedł fakt kim była Karina. Nie zliczę ile razy zastanawiałem się nad sensem całej tej historii, która z niewinnego romansu przeistoczyła się w zawiłą i jednostronnie nieświadomą konkurencję między rodzeństwem, jak się okazało.

Minho nie był zbytnio zaskoczony, że Yeonjun zrobił nas wszystkich w przysłowiowego konia choć przyznał, że nie miał pojęcia o powiązaniu Kariny z brunetem. Całe swoje szkolne życie myślał, że czarnowłosa to zwykła szara myszka, którą niespodziewanie przywłaszczył sobie Park Seonghwa. Yeonjun był mu obcy i to do tego stopnia, że bliżej poznał go dopiero po jego historycznej bójce z Sanem, na szkolnym dziedzińcu. Pozostawało więc pytanie, dlaczego w ostateczności popularnością chełpiła się tylko i wyłącznie Karina, skoro Yeonjun był jej bratem. Razem z Minho głowiliśmy się, dlaczego ta dwójka nigdy nie pokazywała się razem — czy byli ze sobą skłóceni? Czy być może Yeonjun tymże sposobem chciał zapobiec ujawnieniu się faktów na temat jego związku z Seonghwą — ciężko było to określić.

— Przestaniesz już o tym rozmyślać? — usłyszałem. — Masz obsesję czy o co chodzi.

— Nie mam żadnej obsesji — mruknąłem.

Było dość chłodne, październikowe popołudnie gdy razem z Minho siedzieliśmy w kuchni państwa Choi, racząc się tanim spaghetti z supermarketu, które swoją drogą było dość niesmaczne i kompletnie gumowe. Nie mogliśmy zjeść w salonie przy jakimś serialu gdyż wypoczynkową część domu zajmował San wraz z Chrisem i Hyunjinem. Ku zdziwieniu wszystkich domowników, czarnowłosy postanowił spędzić swój wolny weekend w domu, co zdarzało się niebywale rzadko. I rzecz jasna, dla pewności — nie byłem z tego powodu zirytowany czy cokolwiek tak właściwie. Po pierwsze byłem gościem w domu państwa Choi więc nie miałem prawa głosu co do tego gdzie ich syn spędzał swój wolny czas — a po drugie, San był mi kompletnie obojętny. Traktowałem go jak powietrze, gdy tylko był w domu.

— Im dłużej o czymś myślisz, tym cięższe się to staje — powiedział brunet wpatrując się we mnie. — Rozumiesz?

— Ta — rzuciłem. — Rozumiem.

— Przyjmij do wiadomości, że Karina jest siostrą Yeonjuna i żyj dalej jak do tej pory.

— Łatwo powiedzieć.

— I łatwo zrobić.

— Minho, ja nie potrafię przestać o tym myśleć — parsknąłem.

— Bo stałeś się strasznie małostkowy, Wooyoung. Twoim jedynym zajęciem jest Yeonjun odkąd tylko przyleciałeś do Korei. Znajdziesz kiedyś miejsce dla mnie, Yeosanga, szkoły i kawiarni?

— Okej, stop. Nie rozumiem o co ci chodzi — skomentowałem. — Jasne, Yeonjun jest moim kolegą ale—

— Jedyne o czym myślisz to o nim, jego bójce z moim bratem i romansie z Seonghwą. A teraz jeszcze o tym, że Karina to jego siostra.

— Bo to fakty, które mnie zastanawiają i irytują jednocześnie.

— Ale pierdol to — Minho wzruszył ramionami. — Przestań przejmować się kto komu wskoczył do łóżka i jakie przyniosło to skutki bo ciebie to kompletnie nie dotyczy. Yeonjun jest twoim kolegą, jak sam go określiłeś ale nic więcej. Nie przywiązuj do niego aż tak dużej wagi.