Can ghosts be gay? [DreamNotFound]

Rozdział 11

Pov: George

- Przegiąłem wtedy, przepraszam. Nie wiem co we mnie wstąpiło.

- Już w porządku. Przepraszałeś chyba z 1000 razy. Między nami w porządku. – Odpowiedziałem przeglądając twitter'a

- Zwróć na mnie wreszcie uwagę! – Poczułem lekki ciężar opierający się na moich kolanach

- Clay zachowujesz się jak dziecko.

- Georgieeeee.

- Kocham cię ale jestem zmęczony. Daj mi spokój.

- Jestem głodny.

- Duchy nie jedzą. – Powiedziałem ziewając. – I nie istnieją. – Dodałem trochę ciszej

Spojrzałem w stronę gdzie siedział Clay lecz nie zobaczyłem go. Wzruszyłem ramionami i chciałem wstać jednak zobaczyłem Nicka stojącego w drzwiach.

- Potrzebujesz czegoś? – Zapytałem

- Z kim rozmawiałeś?

- Co? Nie wiem o czy-

- Z kim rozmawiałeś George. – Nick ponowił pytanie, tym razem jednak poważniejszym tonem.

Myślałem krótką chwilę co mam na to odpowiedzieć. Przecież nie powiem mu prawdy. Że co niby? Rozmawiam z duchem mojego zmarłego przyjaciela, którego kocham? Dodatkowo trwa to ponad tydzień?

Na pewno nie.

- Z Alex'em. – Odpowiedziałem. – Przyjdzie do nas dzisiaj na wino.

- Mhm w porządku. – Powiedział szatyn patrząc na mnie podejrzliwym wzrokiem.

- Idę do sklepu. Potrzebujesz czegoś?

- Płatki kup proszę. – Poprosiłem grzecznie dodając przy tym mój przekonujący uśmiech.

Nick odwzajemnił gest a następnie opuścił mój pokój. Niemalże od razu po tym jak zamknął drzwi wyciągnąłem telefon i napisałem do Alex'a.

George: Przychodzisz dzisiaj na wino o 21 nie ma nie.

Czekałem chwilę aż chłopak odczyta. Modliłem się w głębi duszy żeby nie miał żadnych planów bo będę w czarnej dupie bez wyjścia.

Usłyszałem charakterystyczny dźwięk dla powiadomienia.

Alex: Ja nie przyjdę? Mam zajebiste wino ostatnio babunia mi przywiozła prosto z Meksyku :]

Debil. Ale go kocham.

Jako przyjaciela.

WIEM! Wiem, że ten rozdział jest bardzo krótki i bardzo nudny ale bardzo chciałam coś dla was wstawić bo ostatnio mnie nie było za co przepraszam!!!!

285 słów