Yekta: Bana karşı bir şeyler mi hissediyorsun seni tanıyor muyum
0545...: Hayır uzun süredir yabancıyız birbirimiz
0545...: Bu hikaye mutlu sonla bitmeyecek :')
0545...: Aşk asla olmayacak bunu unutma
***
Başlangıç tarihi: 02.04.2022
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Sıla karşısında duran abisine bakarken buruk bir şekilde gülümsedi. Abisi kendisini tabii ki tahmin edememişti. Zaten Sıla'nın böyle bir beklentisi yoktu. Yekta ona şaşkınlıkla bakmaya devam ederken Sıla'nın tek yapabildiği de onu izlemekti.
"Sıla?" dedi Yekta. Şaşkınlıktan sesi garip çıkmıştı. Boğazını temizledi ve devam etti. "Ne demek bu?" Sorusu üzerine Sıla'nın dudakları daha da kıvrıldı. Kalbinde bir sancı vardı. Ne hissettiğini bilmiyordu ama kalbi çok acıyordu.
"Bana mesaj atan sen miydin yani?" diye sordu Yekta tekrar konuşarak. Sıla başını salladı ama bir şey söylemedi. Yekta şaşkınlıktan sadece durup kız kardeşini izlemeye devam etti. Sıla çantasından bir zarf çıkardı ve ona uzattı. Zarf kabarık duruyordu. İçinde katlanmış kağıtlar olduğunu Sıla bir kez daha idrak etti. Hislerini kağıtlara dökmüştü.
Sıla'nın elinde zarfla beraber havada asılı kalan koluna bakan Yekta başını iki yana salladı. "Ben anlamıyorum," dedi şaşkınlıkla. Üzerindeki şaşkınlığı atamıyordu. Sıla'nın kararlı gözlerle kendisine bakmasıyla onun elindeki zarfı aldı. Sıla elini indirdi.
"Gidiyorum," dedi Sıla kırık bir sesle. "Kendine iyi bak." Salıncaktan kalkarak arkasını döndüğü sırada Yekta'nın dili tutulmuştu sanki.
"Nereye?" diye sordu kız kardeşine. "Ben anlamıyorum Sıla. Ne oluyor?" Sıla ona dönüp baktı.
"Konuşmak yok," dedi kederli bir gülümseme ile. "Sadece sana verdiklerimi ben gittikten sonra oku. Hoşça kal." Abisinin bir şey demesine izin vermeden hızlı bir şekilde yürümeye başladı. Gözleri sızladığı an yumruğunu sıktı.
Abisine sarılmak isterdi ama bitmişti...
Yekta onun arkasından şaşkınlıkla bakmaya devam ederken Sıla gözden kayboluncaya kadar ayakta dikildi. Hareket bile etmedi. Ona mesaj atan kişinin Sıla olduğunu asla tahmin edememişti. Aklına bile gelmemişti. Sıla tamamen gözden kaybolunca bir anda yere çöktü ve elindeki zarfa belki de birkaç dakika baktı. Sonra zarfı açıp içindeki kağıtları çıkardığında kalbinde bir sızı hissetmeye başladı.
Kağıtlara bakmak bile onu germişti. Neler yazdığını okuduğunda kötü hissedeceğini biliyor gibiydi. Gergin halinden kurtulmaya çalışsa da başaramadı. Neler olduğunu ancak kağıtları okuduğu zaman anlayacaktı. İlk kağıdı aldı ve okumaya başladı:
Merhaba, selam mı desem bilemedim...
Sana karşı olan samimiyetim iyice azaldığı için abi bile diyemiyorum. Ama mektup boyunca sana içimi dökerken abi kelimesini hissederek yazmak istiyorum. Umarım bunu becerebilirim. Gerçi sen hayalimde hep çok güzel bir abiydin. Bunu düşünerek sana abi demek istiyorum.
