Babysitting The Spoiled Brat

Chapter 3

BIANCA

Apat kaming magkakaharap sa isang pabilog na mesa. Lahat ng kailangan namin ay nandito na. Black back pack, small briefcase, pocket knife at isang smoke bomb. I don't know how to use these kind of self defense but I know how to be back here, alive. Kaya kahit anong mangyari, gagawin ko ang makakaya ko upang maging ligtas at mabalikan ang kapatid ko.

Isang I think nasa mid-30s na babae na nakaupo sa harap ko at katabi niya naman ang isa pang babae na mukhang kaedad ko lang ngunit mas matangkad ako sa kaniya ng kaunti. Sa tabi ko naman sa kanan ay lalaking naka black hoodie na kanina pa tahimik at sa kaliwa ay ang lider namin.

We listened to his explanation and started to pack our things to be ready. Any minute from now, dadating na daw ang van na sasakyan namin. Muling nanumbalik ang kaba sa puso ko. Am I really need to do this? Para kay Jason.

Nakasakay na kami ngayon sa Van. Tulad ng nasa tabi ko, hindi rin ako mapakali. I know the moment we agreed on this, our life's in danger. Pero may choice ba kami? May other option ba to earn a half million? Wala. Ito lang.

Minabuti kong tumahimik na lang kahit minsan ay sinasali ako ng mga kasama ko sa kwentuhan. Hindi ko kayang i-lighten ang bigat na nararamdaman ko. Alam ko kasi ang maaari naming kahihinatnan kapag pumalpak kami sa misyon na'to. We all knew.

Ilang sandali pa ay pumito ang lider namin na tandang nasa malapit na kami. I scanned the whole area outside our Van. Puro puno ang nasa paligid. Rinig ko rin ang mahihinang huni ng ibon and I calmed for a moment. Parang hindi delikado ang pupuntahan ko. Parang magbabakasyon lang ako sa isang isla dahil ang tahimik ng paligid.

"After we parked the Van, Ellen and Sofia, you should go out first. Do your job safely. Scan the area and give us a sign if it is safe already. While you Bianca and Jack, be attentive. Huwag kayong tatanga-tanga dahil nasa inyo nakasalalay ang tagumpay ng misyon na'to."

Mabilis kaming tumango lahat. Hinawakan ko ng mahigpit ang bag na dala ko at siniguradong nakasarado ito bago isinukbit sa magkabilang balikat. Kinapa ko muna ang pocket knife na nasa bulsa to make sure if I brought it.

Nang makalabas na sina Ellen at Sofia ay umusog ako ng kaunti upang makita ng maayos ang nangyayari sa labas. So far, wala pa naman akong nakikitang ikakapahamak ko, namin.

Ilang minuto lang ay bumalik ang dalawa naming kasama at nag-okay sign. Now, it's our turn.

Nilingon ko si Jack na nakatingin din pala sa akin. Saglit akong napatigil ngunit nakabawi rin. We exchange nods and smiled a bit.

Maingat kong binuksan ang pintuan at agad lumabas. Naramdaman ko namang sumunod sa akin si Jack kaya tuloy tuloy lang ako sa paglakad habang nakahawak nang mahigpit sa dalang brief case.

Malayo pa lang kami ay tanaw na namin ang client namin. He's wearing a black bonnet pairing his black hoodie and white pants. Nakasuot rin siya ng backpack. Kahit hindi na ako lumingon-lingon pa at magmasid ay hindi na kailangan. I know Jack's doing his job well.

I slowly put the briefcase down the moment I took the last step infront of our client.

"Alam mo na ang dapat gawin Sir," ani ko.

"Yes. Thank you," he replied with his cold yet manly voice. I nodded as he handed the bag to me. Heavy.

"Damn it. Bianca! Takbo!"

Hindi ko alam ang nangyayari. Bigla na lang akong nakarinig ng sigaw mula kay Jack. Gusto ko mang sundin siya ay walang lakas ang mga paa ko upang gawin. Gunshots are everywhere. Naupo na lang ako at tinakpan ang magkabilang tainga. Ito na ba? Ito na ba ang katapusan ko? Pero paano ang kapatid ko?

"Bianca! Tumakas ka na! You need to get out of here!" Isa pang sigaw mula kay Jack.

Dahan-dahan akong gumapang palayo sa taong nakahandusay sa harapan ko. Blood's all over his body.

Mabuti at medyo nakabawi na ako sa nangyari. May mga putukan pa rin akong naririnig ngunit mahina na at hindi ko alam kung bakit. Siguro dahil wala na ang mga kasama ko or natalo nila ang mga pulis. Hindi ko alam.

Hindi na ako nag-aksaya pa ng oras. I ran as fast as I could. Ilang minuto akong tumakbo bago ko napasyahang tumigil sandali to breath some air. Pero mukhang mali ang desisyon na iyon. Because the moment I stopped my feet from running, cops are surrounding me.

-

SHORT UPDATE ONLY.

VOTE.COMMENT.SHARE.