Babysitting The Spoiled Brat

Chapter 28

BIANCA

Nang masigurong nakatulog na si Jason sa kwarto niya, naglinis na rin ako ng katawan. I combed my hair while looking directly on my cellphone. Umalis man kami doon sa bahay, umaasa pa rin ako na mpapatawad ako ni Timothy. Nanikip ang dibdib ko.

Umupo ako sa kama habang hawak ang puting sobre na binigay sa akin ni Tito Lito. I was curious but feel uneasy as well. Hindi ko alam kung handa na ba akong kilalanin ang ama ko, na wala palang ginawang mali sa amin ng nanay ko.

Maingat kong binuksan iyon at bumungad sa akin ang isang nakatuping papel. Hinigpitan ko ang hawak dito at nilagay sa hita ang sobre bago basahin ang laman.

Napahinga ako ng malalim, pilit pinipigilan ang kamay sa panginginig.

I read the letter .

Mahal kong Jasmin,

Siguro sa mga panahon na ito, ay hindi ko na nagawa pang makabalik sa iyo at sa anak natin. Pasensya na kung umalis ako nang walang paalam, hiling ko lang ang kaligtasan niyo. Ano ba ang pangalan ng anak natin? Sana ay sinunod mo ang gusto ko. Sana Bianca ang pangalan niya.

Napatigil ako sa pagbasa nang pumatak ang ilang butil ng luha ko sa papel. Tila dumagdag ang paninikip ng dibdib, na para bang ilang karayom ang tumusok sa puso ko. Tama nga si Tito Lito, he left us to save our life.

Habang sinusulat ko ito, hindi ko din alam kung hanggang kailan ako magiging ligtas. Narito ako sa bahay na pinatayo ko para sa inyo. Pasensya na kung hindi ko na kayo nadala dito, dala na rin ng takot na baka madamay kayo sa gulo na kinasasangkutan ko. Kapag wala na ako, please, hanapin niyo si Mr. Lito Buenafe, siya ang makakatulong sa inyo. Inside this envelope, I will put the key of our new house. At may nilaan rin akong kaunting halaga para sa anak natin, kapag naging 18 na siya ay pwede na niya itong magamit. Hanggang dito na lang, Jasmin.

Mahal na mahal ko kayo.

Edward

Tanging mahihinang hikbi ko lang ang maririnig sa kwarto. Napahawak ako ng mahigpit sa sulat at niyakap ito. Sa kunting kwento niya, nakilala ko siya ng buo. Ramdam kong mahal niya kami, mahal niya ako. Hindi man ito nabasa ng aking ina, alam kong masaya siya dahil dito. Sana, sana naabutan ko man lang siya. Mahal na mahal rin kita, Tay. I hope you two are happy now.

Dahil sa pag-iyak nang walang tigil, hindi ko na namalayan na nakatulog na pala ako.

Naalimpungatan ako dahil sa sikat ng araw na tumatama sa pisngi ko. Minulat ko ang mga mata at mabagal na bumangon. Kailangan ko kasing i-enrol ang kapatid ko ngayong pasukan and excited ako para sa kaniya.

Nang makapag-ayos, mabilis akong kumilos para maghanda ng agahan at ginising si Jason pagkatapos. Napatawa kaming dalawa nang sabihin ko sa kaniya na may laway pa siya sa gilid ng labi.

Tulad ng nakasanayan, ibinilin ko ulit si Jason sa kapitbahay namin upang makaalis at tumungo na sa eskwelahan. Ang sarap lang isipin na papasok muli ang kapatid ko, hindi ko man magawang makatapos, ang importante maabot iyon ng kapatid ko.

Nakarating na ako at agad iginiya ni kuyang guard sa registrar para makafill up na ng form at magbigay ng paunang bayad. I planned this all along, kaya tinago ko ang kalahati ng sweldo ko tuwing buwan para dito.

Nang makatapos, agad ko namang pinuntahan ang  puntod ni nanay. I've missed her so much.

Naupo ako sa harap ng puntod at hinaplos iyon.

"Kamusta ka na diyan Nay? Kami dito? Ayos lang po kami. Sisikapin ko pong mapabuti ang kinabukasan ni bunso para matupad ang hiling mo sa akin, sa amin. Mahal na mahal ka po namin.."

Hindi ko na napigilang umiyak habang haplos ang puntod. Kahit ilang taon na ang lumipas, hindi pa rin nawawala ang bigat na nararamdaman ko. Nangungulila pa rin ako sa pagmamahal ng isang ina.

Tumingala ako. Madilim ang langit, tila sumasabay sa nararamdaman ko ngayon. Ilang sandali pa ay sunod-sunod na kulog at kidlat ang namutawi sa paligid. Hindi kalauna'y bumagsak na ang ulan. Hindi na ako nag-abala pang tumakbo upang humanap ng silong. I'm comfortable getting wet by the rain. Feels like, it's giving me the sympathize I've been longing for. I hugged myself, tears continue rolling down my cheeks. The rain got heavier, I smiled.

I was about to stood up when suddenly rain drops stopped hitting my skin. I clenched my fist, slowly looked up and took a step back, adjusting my blurred vision.

"The rain gets heavier yet you're still here, ignoring the fact that you might get sick!" He exclaimed, anger was visible in his eyes.

Nanghina ako. That cold and intimidating voice. Kahit basang basa ng ulan ay hindi ako nakaramdam ng lamig, bagkus parang binalot ng init ang katawan ko sa pagkabigla. A tall guy holding an umbrella, but half of his body got wet already. I can hear his heavy breathe that made me shiver.

"Anong..anong ginagawa mo dito?" Umatras ako upang makalabas sa espasyo ng payong upang hindi ako mabasa. But he grabbed my arm and pulled me towards him.

"I'm sorry..damn. I'm so sorry.. Nasaktan kita sa katigasan ng ulo ko."

Nagulat ako nang bitawan niya ang payong. Mas nakikita ko na ang mukha nito. He's just wearing plain black shirt, khaki shorts and slippers. Parang nakikiusap ang mga mata. Unti-unti, tumulo ang tubig ulan mula sa kaniyang buhok papuntang katawan. Akmang dadamputin ko sana ang payong ngunit mabilis niya akong pinigilan.

Hinila niya ako para sa isang yakap. Mas lalong nag-init ang mukha ko.

"Timothy.." I uttered, while trying to calm my heart. Mas lalo niya pang hinigpitan ang pagkakayakap.

"I'm really sorry for causing you too much pain. I'm sorry for not letting you explain. I'm such a jerk, a spoiled damn brat. I'm sorry for drifting away."

"Wala kang kasalanan, Tim. Wala. Matagal ko nang tinanggap lahat, mula sa pagkalimot mo sa akin hanggang sa pagtaboy mo."

Walang ingay ang namutawi sa pagitan namin, maliban sa ulan. Hindi ko maipaliwanag ang saya na nararamdaman.

Kumalas kami sa pagkakayakap. He cupped my face, longing and happiness were visible in his eyes. He smiled genuinely, a tear escape on his eyes. Agad ko naman iyon pinahidan kahit pati tubig ulan ay patuloy na tumutulo sa mukha niya.

"Can I ask for another chance, love? Hmm? Can we start over again, me and you? Could I still win back the space I got in your heart? Please?"

Love..

"I promised to be your sun, to give you light everyday you wake up. You're my moon, Tim. For years that had passed, I finally reached the lightest moon again."

"Thank you! I love you love!" He shouted and claimed my lips. I stunned for a moment but respond after. He supported my back, leaned onwards and deepen the kiss. I put my arms on his nape, without minding the rain drops.

We stopped and hugged each other. I looked at him directly in his deep, brown eyes, caressed it softly and smiled.

"Otso, Tim. Otso until forever.." I whispered.

"Otso, love, to infinity and beyond," he replied.

-

2 MORE CHAPTERS PO! THANK YOU FOR THE SUPPORT AND UNENDING VOTES EVERY CHAP.