Πήρα μια ανάσα βαθιά.
Τόσο που τα πιο κοντινά αστέρια έφτασαν ως τα πνευμόνια μου
Φόρεσα στο δέρμα μου τη κολόνια μου
Και ύστερα ξεχύθηκε η γύμνια μου στο κρύο στρώμα
Του φθινοπώρου η μυρωδιά μου φέρνει ρίγος
Και εκείνος για τη μεγάλη μου καρδιά ήταν λίγος
Μικρός σαν ήταν πίστευα ότι θα χωρέσει
Ποιός ξέρει•
Σε ποιό κομμάτι της δεν μπόρεσε με τίποτα να βολευτεί.
YOU ARE READING
Η Έννοια Του Χρόνου.
PoetryΑυτή είναι η "ποιητική μου συλλογή". Το επόμενό μου βήμα θα είναι να βγάλω τα εισαγωγικά από τη παραπάνω φράση. Η ποίηση υπάρχει μέσα σε όλους μας, είμαι σίγουρη για αυτό. Θέλω πάρα πολύ μέσα από το δικό μου μυαλό να βρείτε τις δικές σας εικόνες, τι...
