Η Έννοια Του Χρόνου.

Το κρεβάτι.

Στο κρύο μου σπίτι η μόνη διαφυγή είναι πλέον το κρεβάτι μου, όπου έστω και λίγο το ρίγος υποχωρεί.

Μα η ζεστασιά του δεν πλησιάζει ούτε λίγο τα σωθικά μου που είναι παγωμένα καθώς η νύχτα προχωρεί.

Δεν δακρύζω μήτε γελάω, σαν λευκό ατσαλάκωτο χαρτί το πρόσωπό μου, ψυχρό και άχρωμο, σαν τη καρδιά μου.

Άλλος ένας άνθρωπος που έφυγε. Άλλη μία φορά μίκρυνα, άλλη μία ακούω τα ίδια γνώριμα τραγούδια που τώρα έγιναν κρότος και εγώ βάφω τα μαλλιά μου.

Πάντα θα γυρίζω εδώ, στο μαύρο χρώμα.
Μαύρα μαλλιά, μαύρη ψυχή, πάντα εδώ με χάνω και εδώ πάλι με βρίσκω

Εάν απόψε πιω πολύ αγάπη μου, λες να είναι μεγάλο το ρίσκο;

Μπορεί να σου τηλεφωνήσω, ξέρεις. Να σου πω κλαίγοντας ότι σε θέλω πολύ και ότι μου λείπεις ήδη. Τότε τουλάχιστον θα νιώθω κάτι.

Μπορεί να βγω στον δρόμο και το φως που θα με τυφλώσει να ενωθεί με το κρύο μου σώμα, αφού εγώ θα δω εσένα στο αμάξι αυτό και θα είναι οφθαλμαπάτη.

Μπορεί απόψε να πεθάνω.

Πέντε μέρες έχω να ανασάνω.

Είμαι πάλι στο κρεβάτι του σπιτιού μου και οι τοίχοι έχουν την απόχρωση του καρκίνου.

Είμαι στο κρεβάτι του σπιτιού μου και όχι κάποιου νοσοκομείου που μυρίζει θάνατο, μα δεν έχω υπάρξει πιο άρρωστη• φταίει η σκέψη εκείνου.

Σε λίγο θα με πάρει ο ύπνος πάλι. 14 ώρες τώρα ξαπλωμένη στο στρώμα του κενού που όλο με βυθίζει.

Και το τραγούδι που μόλις μπήκε, θεέ μου, πάλι εκείνον μου θυμίζει.

Φασαρία.

Ύπνε που μου χαϊδεύεις τα μαλλιά σαν μάνα, μην με εγκαταλείψεις, σε παρακαλώ.

Και κάνε τούτη νύχτα να μην ξημερώσει, γιατί η ύπαρξη του αύριο πονάει, σε παρακαλώ.