Η Έννοια Του Χρόνου.

Η εβδομάδα.

Πέρασαν τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα που τα διέπεμπαν μου έδιναν ελπίδα.

Θεέ μου•

Πόσο τον περίμενα και πώς τον περίμενα, με τα πόδια μου μαζεμένα στο στήθος μου και με ανάσα κομμένη.

Πέρασαν οι ώρες, τα λεπτά άρχισαν να με πονούν.

Πέρασαν μέρες.

Η μακρότερη εβδομάδα της ζωής μου πέρασε μα νιώθω πως ακόμα περνάει.

Δεν ήρθε.

Και ένιωσα την αγωνία εκείνης της γυναίκας που ο αγαπημένος της έχει φύγει στον πόλεμο και εκείνη δεν ξέρει πού είναι, δεν επικοινωνούν ποτέ.

Εκείνη περιμένει να φανεί όπως της υποσχέθηκε.

Και εκείνος δεν έρχεται για πολλά λεπτά ακόμη.

Για πολλές μέρες και για πολλά χρόνια.

Για πολλούς αιώνες και για πολλές ζωές ακόμα δεν έρχεται.

Και η γυναίκα περιμένει με μια ελπίδα αθάνατη, η ίδια νεκρή.

Και περιμένει

Αυτό το ποίημα δεν παίρνει τελεία στο τέλος του, καθώς δεν έχει τέλος. Ο,τι πιο βαρύ έχω νιώσει τα τελευταία χρόνια. Θέλω μια τελεία στο βάρος αυτό μα δεν μπορώ να βάλω μία, παρά μόνο δύο ή τρεις