Η Έννοια Του Χρόνου.

Το Χαμόγελό σου

Όταν σε αντίκρισα πρώτη φορά, μου χαμογέλασες σαν παιδί που γελά αδίστακτα.

Σου χαμογέλασα και εγώ αγάπη μου, τόσο εγκάρδια σου χαμογέλασα που για μια στιγμή ήμουν και εγώ αυτό το χαρούμενο παιδί που δεν υπήρξα ποτέ

Και όταν λίγες ώρες πριν τα γενέθλιά σου σε βρήκα σε ένα σκοτεινό μονοπάτι με το ποτάμι κάτω από πόδια μας και με το φεγγάρι στον ουρανό μας, συναναστρέαμε, αναγεννηθήκαμε και τη γλώσσα που μιλήσαμε την άκουσαν μονάχα τα αστέρια που κατέβασα για εσένα εκείνο το βράδυ.

Χαρούμενα 20 γλυκέ μου!

Γιορτάζω και εγώ απόψε.

Σου άναψα το κεράκι και ευχήθηκα και εγώ μαζί σου. Την κράτησα μυστική την ευχή, μα ξέρω πως ευχηθήκαμε το ίδιο.

Όταν κάναμε έρωτα πρώτη φορά, εγώ πόνεσα και εσύ με έσφιγγες πιο δυνατά στην αγκαλιά σου καθώς βυθιζόσουν όλο και πιο βαθιά στον μικρό μου ωκεανό.

Συνουσιαστήκαμε• και ο Αυγουστιάτικος Ήλιος ενώθηκε και αυτός με την δική μας ένωση, όλο το σύμπαν ήταν μία μονάδα απέραντη, που χωρίστηκε μονάχα για να υπάρχει και στα διό σου μάτια.

Ο πόνος που μας ένωνε υποχωρούσε, σαν ένα πλέγμα θερμών χρωμάτων του ηλιοβασιλέματος λίγο πριν χαθεί ο ήλιος πίσω από τα ασύμμετρα βουνά.

Εμείς γεννήσαμε τον Έρωτα αγάπη μου. Δημιουργήσαμε την έννοια αυτή για να χορεύουμε πάνω σε λέξεις και ύστερα να τις κάνουμε πράξη. Τα καταφέρναμε.

Μα η έννοια του χρόνου.

Εμείς την επινοήσαμε και αυτήν και σαν μικρό παιδί την κρατήσαμε από το χέρι όπου πηγαίναμε, κάθε βράδυ που με μισή καρδιά σε φιλούσα πριν φύγω και κάθε ώρα και στιγμή που ερχόμουν -για λίγο πάντα- να σε δω.

Δεν σε χόρτασα.

Και στον λαιμό μου ο γόρδιος δεσμός σφραγίστηκε για πάντα την τελευταία φορά που σε είδα. Δεν το ήξερα πως ήταν εκείνη η φορά η τελευταία.

Πέρασε ο χρόνος από τότε.

Σε έχω αποχαιρετήσει άπειρες φορές μα κάθε άπειρο γεννά άλλα άπειρα για να σε ζωντανέψω στο μυαλό μου.

Δεν έχω κατανοήσει ποτέ άλλοτε καλύτερα τα μαθηματικά, μα τώρα η αντίληψη του ατελείωτου είναι βαθιά ριζωμένη στα κύτταρά μου, αφού οι διό μας δεν είμασταν παρά μια ατελής εξίσωση.

Το κερί των γενεθλίων. Δεν περιμένεις ποτέ να λιώσει, να ολοκληρωθεί, να μηδενιστεί, να βιώσει τη φλόγα που την σιγοκαίει μέχρι τη σωστή στιγμή που θα έρθει και θα σβήσει μόνο του με το πέρας του χρόνου.

Έτσι είμασταν και εμείς, ανάψαμε για να σβήσουμε πριν την ώρα μας, εξαπατημένοι και πάλι από την έννοια του χρόνου και την γλυκάδα που φέρει το Αυγουστιάτικο αεράκι.