Η Έννοια Του Χρόνου.

Ο Αύγουστος

Το δέρμα του στον ήλιο γίνεται χρυσό

Τα λόγια του με καρφώνουν σαν να ρίχνει χαλάζι

Σε εκείνον αν με ρωτάς θαυμάζω κι όσα μισώ

Ο άνθρωπος είναι νερό που όσο κυλάει αλλάζει

Και εγώ άλλαξα πολύ δεν είμαι από χαρτί

Είμαι η πέτρα που κλοτσαει όταν στο σπίτι του γυρνάει

Τα βράδια που δεν μπορεί να με δει

Είμαι πιο σκληρή τώρα και αυτό πιο πολύ με πονάει

Μα πώς δεν κατάλαβα ότι το βλέμμα του ήταν ρηχό;

Και απ'το μαχαίρι που μου έμπηξε δεν πήρα χαμπάρι

Και ας έκανε ο κρότος του ψέματος ηχώ

Το γέλιο και οι μπούκλες του με είχαν συνεπάρει

Μου έταξε πως θα'ταν σαν τον Αύγουστο οι εποχές μου

Μα ο χειμώνας αυτός με βρήκε χωρίς ρούχα

Έσπασε η καρδιά μαζί με κάποιες χορδές μου

Έσβησε σαν κερί η τελευταία ελπίδα που'χα

Πετάω τη μάσκα μου δεν έχει τέλος αυτό το δράμα

Πες μου σκηνοθέτη τι απέγινε ο έρωτας;

Ο σκηνοθέτης αυτοκτόνησε μα άφησε πίσω του ένα γράμμα

"Γι'αυτούς τους διό τρελάθηκα,τι θα κάνουν μην με ρωτάς".