Η Έννοια Του Χρόνου.

Ο καπνός

Ξαπλώνω δίπλα σου γυμνή,
μισό-σκεπασμένη.

Δίπλα μου γόπες βαμμένες με κόκκινο κραγιόν, από τσιγάρα σβησμένα πρόχειρα.

Βλέπεις, δεν είμαι καπνίστρια, εκτός από όταν βιώνω έντονα συναισθήματα. Τότε καπνίζω.

Σε κοιτάζω να κοιμάσαι και ανάβω ένα ακόμα. Ο καπνός καίει τα μάτια μου αφού ξεφυσαω άτσαλα, μα δεν παίρνω το βλέμμα μου από πάνω σου.

Τα άστρα των ματιών σου με συναντούν τούτο το πρωί.

"Καλημέρα γλυκέ μου"

Με παίρνεις στην αγκαλιά σου όπως με έπαιρνες όταν κάναμε έρωτα πρώτη φορά. Ήταν η δική μου πρώτη φορά επίσης.

Θέλω να σηκωθώ να φτιάξω έναν πικρό καφέ, μα δεν με αφήνεις.

"Μείνε λίγο να το απολαύσουμε"

Χαμογελάω.

Μπορώ να μείνω εδώ για πάντα, αγάπη μου.

Γιατί πέρασαν πολλά κύματα από την ακτή μου ως τώρα.

Μόνο ένα όμως στιγμάτισε τον βυθό μου.

Και τότε ευχήθηκα μια μέρα να σε βρω ξανά σε κάποιο στενό της Αθήνας.

Ή να σε ξεχάσω, ούτε την φωνή σου, ούτε την μυρωδιά σου, ούτε την μορφή σου να θυμάμαι πια.

Τα καταφέραμε αγάπη μου. Σε βρήκα. Η γύμνια μου σκεπάζεται από την ζεστασιά σου ξανά.

Σηκώνομαι και ανάβω ένα ακόμα.

Νομίζω πως έχει περάσει ο καιρός και καπνίζω πια. Καθημερινά.

Τα χάπια που λαμβάνω με κάνουν ανήσυχη και έχω υπερένταση.

Κάποιος χτυπάει την πόρτα. Βλέπω την ώρα: 7:36 π.μ.

Δεν περιμένω κανέναν.

Μπαίνει μέσα πάλι εκείνη, η φρικτή γυναίκα με μια βελόνα στο χέρι.

"Καλημέρα" μου λέει χαρωπά.

" Άντε γαμησου" της λέω από μέσα μου.

Έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου στο ψυχιατρείο. Όλα είναι τόσο λευκά, τόσο στεγνά, τόσο αδιάφορα.

Η κατάθλιψη με έχει καταβάλει πια. Μα εγώ σε θυμάμαι ακόμα. Είσαι εδώ να μου κρατάς συντροφιά.

Ευχαριστώ αγάπη μου που υπάρχεις.

Άφησε το παράθυρο ανοιχτό απόψε. Θέλω να πάρω αέρα. Να βυθιστώ στον στεγνό μου βυθό• αφού και εσύ έχεις φύγει πια από εδώ. Αφού την μορφή σου πια ξεχνάω. Άφησε το παράθυρο ανοιχτό. Τελείωσε ο καπνός μου τώρα. Τελείωσε της αναμονής η ώρα.