Ένας καπνός από θλίψη αγκάλιασε τα σωθικά μου πάλι.
Και μοιάζει αδιάλυτος από του ηλίου τις ακτίνες
Πόση ώρα μπορείς να κοιτάξεις δύο μάτια για πρώτη φορά;
Τόση ώρα μου πήρε μέσα τους να χαθώ.
Ιδέα δεν έχω ποιόν αστερισμό να ακολουθήσω τον δρόμο μου να βρω
Έχει μια φωνή γνώριμη στα αυτιά μου
Και η παρατήρηση με πλήγωσε πάλι
Καπνός και στάχτη
Μου λείπει η ζωή που δεν θα έχω ξανά
Μου λείπει το τσιγάρο που απόλαυσα τόσο εκείνη τη φορά
Τουλάχιστον μέσα μου έχω τη βλάβη των.
YOU ARE READING
Η Έννοια Του Χρόνου.
PoetryΑυτή είναι η "ποιητική μου συλλογή". Το επόμενό μου βήμα θα είναι να βγάλω τα εισαγωγικά από τη παραπάνω φράση. Η ποίηση υπάρχει μέσα σε όλους μας, είμαι σίγουρη για αυτό. Θέλω πάρα πολύ μέσα από το δικό μου μυαλό να βρείτε τις δικές σας εικόνες, τι...
