Κάποτε ξυπνάω από τον πολύωρο ύπνο μουδιασμένος, έχοντας ξεχάσει όλα μου τα όνειρα.
Θαρρείς και έχεις γεράσει πια σώμα μου, κι ας είναι ακόμα μεσημεράκι.
Το μαξιλάρι μου βαρύ, το πάπλωμά μου ζητά το σεντόνι, ενώ εγώ αναζητώ συμπόνια στην αριστερή πλευρά της όψης μου.
Η ζωή μου είναι στα χέρια μου.
Και τα χέρια μου είναι βυθισμένα στο κενό, άψυχα, δίπλα από το κρύο μου κορμί.
Οι μορφές των όμορφων γυναικών που κάποτε ερωτεύτηκα, εμφανίζονται όλες μπροστά μου.
Μα συχνότερα εκείνη που τόση αδυναμία της είχα και ποτέ μου δεν κατάφερα να τη χορτάσω.
Πού να είναι; άραγε κυνηγάει ακόμα τα όνειρά της; είμαι σίγουρος ότι εκείνη η γυναίκα που γνώρισα θα το κάνει. Εκτός αν.. δεν είναι πλέον η ίδια γυναίκα. Σίγουρα δεν είναι η ίδια γυναίκα. Και εγώ δεν έχω σχέση μία από εκείνον που μόνον τις σκέψεις του θυμάμαι.
Σκέπτομαι όλα εκείνα που με συνεπαίρνουν τόσο γλυκά, που σιγοκλείνω ξανά τα μάτια για να κοιμηθώ λιγάκι.
Μεσημεράκι είναι ακόμα• μα βραδιάζει.
YOU ARE READING
Η Έννοια Του Χρόνου.
PoetryΑυτή είναι η "ποιητική μου συλλογή". Το επόμενό μου βήμα θα είναι να βγάλω τα εισαγωγικά από τη παραπάνω φράση. Η ποίηση υπάρχει μέσα σε όλους μας, είμαι σίγουρη για αυτό. Θέλω πάρα πολύ μέσα από το δικό μου μυαλό να βρείτε τις δικές σας εικόνες, τι...
