Δεν εμπνεύστηκα
Δεν πόνεσα
Δεν έκλαψα, μήτε γελάω
Δεν έψαξα τις λέξεις μου, δεν πρόλαβα, τις ξερνάω.
Το λευκό χαρτί σύμβολο αν είναι των δειλών, των τρομαγμένων, των μικρών
Επαναστατώ
Επαναστατώ και με τις λέξεις μου αλλάζω το παρόν
Ξέρω, ξέρω πόσο αργά είναι για να απολαύσω λίγο ακόμη το κενό
Μα το κενό μου δεν είναι λευκό, είναι ένας κόμπος στο λαιμό
Αν τώρα ξεχύνω ένα κύμα, αν την ακεραιότητα μόλις χάλασα
Μη σε τρομάζει το χάος, μέσα μου έχω ολόκληρη τη θάλασσα
Και σου το'χω πει.
Δεν εμπνεύστηκα
Δεν πόνεσα
Δεν έκλαψα, μόνο γελάω
Από το απέραντο μπλέ που μέσα μου φυλάσσω
Λίγη θάλασσα θα σε κεράσω
Και θα μάθω και εγώ -επιτελους- να κολυμπάω.
YOU ARE READING
Η Έννοια Του Χρόνου.
PoetryΑυτή είναι η "ποιητική μου συλλογή". Το επόμενό μου βήμα θα είναι να βγάλω τα εισαγωγικά από τη παραπάνω φράση. Η ποίηση υπάρχει μέσα σε όλους μας, είμαι σίγουρη για αυτό. Θέλω πάρα πολύ μέσα από το δικό μου μυαλό να βρείτε τις δικές σας εικόνες, τι...
