Raven POV
Gözlerimi yavaşça açtığımda Titan kulesinin revirindeydim. Kalp monitörünün sesi kulaklarımı tırmalıyordu. Başım o kadar ağrıyordu ki. Yanağımdan bir damla gözyaşı yatağı hafifçe ıslattı. Böyle olmamalıydı. Orada ölmeliydim. Şu anda burada olmamalıydım. Diğer titanlar artık ne kadar zayıf olduğumu biliyordu. Ne kadar acınası durumda olduğumu biliyordu. Kesin, kesin benden nefret ediyorlardı.
Koridordan bir çift ayak sesi duyduğumda anında gözyaşlarımı sildim. Kapıya geldiğinde o kişinin Starfire olduğunu gördüm. Şok olmuş gözlerle bana bir saniye baktıktan sonra
"UYANMIŞSIN !!!" diyerek seviçle üzerime atladı ve bana o meşhur sarılmalarından verdi. O kadar sıkıydı ki nefes alamıyordum.
Benden ayrılıp "İnanamıyorum, uyandın!" dedi. Sanırım mutluluktan ağlıyordu.
"Ah, Raven ne kadar salaksın. Seni sevmeyen birinin biri senin için nede ağlası ki ?.. Açıkça rol yapıyor." dedi öfke.
Hızla "Diğerlerini çağıracağım." dedi ve odadan ayrıldı. Biraz sonra Terra hariç diğer titanlar içeri girdi.Beast Boy ve Robin'in yüzünde pişmanlık vardı. Cyborg, yanıma gelip bana sıkıca sarıldı ve "Hoşgeldin, benim küçük kardeşim."dedi yüzünde içten bir gülümsemeyle.
" Bence gerçekten seni seviyorlar, Raven."dedi happy mutlulukla.
Öfke hemen öne atlayıp"Sen kafayı falan mı yedin?! Onlar yüzünden bu halde" diye bağırdı.
Onlar zihnimden tartışırken Robin "Yeniden hoş geldin" dedi."Teşekkürler." dedim soğuk görünmeye çalışarak. Bir kaçdakika kimse konuşmadı. Havada gerginlik vardı.
Cyborg bunu fark edip "Ah Raven iyi haber şu ki bugün buradan çıkabileceksin." dedi tatlı bir gülümsemeyle. "Ama başından hafif bir darbe aldığın için baş ağrın biraz sürebilir." dedi.
"O zaman artık odama gidebilirim, değil mi ?"diye sordum yataktan kalkarken.
"Tabii" dedi Cyborg.
"Ah, neşe! Hadi seni odana götürelim" dedi Starfire beni kapıdan çıkarırken.
Kapıdan çıkacakken Beast Boy ile göz göze geldim ve bana bir zamanlar attığı suçlayıcı bakışı ona attım. Ondan yayılan pişmanlık ve üzüntü duygusunu hissedebiliyordum. Ama umrumda değildi. Bana ne yaşattıkları hakkında hiç bir fikirleri yoktu. Starfire beni odama getirdi.
"Teşekkürler, Star." dedim odamın kapısındayken.
"Önemli değil, arkadaşım Raven. Önemli olan senin sağlığın" dedi.
Gerçekten çok mutluydu. Star'dan uzun zaman sonra bu kadar belirgin duygular hissediyordum.
Tam kapıyı kapatacakken Star beni durdurdu ve "Oh,Raven..."
dedi ama duraksadı.
"Evet ?" diye sordum.
"Ah önemli bir şey değil. San iyi dinlenmeler." dedi ve oradan ayrıldı.
Büyük ihtimalle neden intihar etmek istediğimi soracaktı. Yatağıma uzandım.
Bundan sonra ne yapacaktım?
--------------------------------------------------
Evet, biliyorum Raven karakterini fazla ağlayan bir ergen gibi yaptım. Bunun için üzgünüm. Ama yazarken bu hiç aklıma gelmedi. Yine de okuduğunuz için teşekkürler 💕💕
