Raven POV
Gözlerim şokla açıldı. Bayılmıştı. Kafasından yoğun miktarda kan akıyordu. Diğer titanları yardıma çağırmam gerekiyordu ama hareket edemiyordum. Çok korkunç görünüyordu, ellerim titriyordu. Ardından koridordan ayak sesleri duyuldu ve içeriye titanlar girdi. Endişeli görünüyorlardı. "O ses de ney-" Robin Terra ile beni görünce şok olmuştu. Hemen Terra'nın yanına koştular. Star korkmuş bir şekilde orada kalmıştı. Cyborg, Terra'ya bir süre baktıktan sonra Robin'e dönüp "Onu hemen revire götürmeliyiz. Çok kan kaybediyor." dedi Terra' yı yerden kaldırırken. Robin başını sallayıp Cyborg'u takip etmeden bana kötü bir bakış attı. Beast Boy hızla bana dönüp "SEN, SEN YAPTIN DEĞİL Mİ?! ONU KISKANDIN. ONA DAYANAMADIN. ÇÜNKÜ O SENDE OLMAYAN HER ŞEYE SAHİPTİ." dedi büyük bir öfkeyle. Ne yani onlar Terra'yı benim ittiğimi mi düşünüyorlardı? Bana bu kadar mı güvenmiyorlardı? Gözlerim dolmuştu. Ama hayır onların yanında ağlayamazdım. "B-Ben ... bir şey yap-" sadece keleleyebildim. Star transtan çıkıp Beast Boy'a "Hadi arkadaşım Beast Boy, Terra'nın yanına gitmeliyiz. Onu rahat bırak." dedi gözyaşlarını dilerken. Beast Boy, Star'ı dinlemedi ve bana yaklaşıp "UNUTMA Kİ, RAVEN! TERRA İSTEĞİNİN AKSİNE YAŞAYACAK VE SEN O PİS, LANET ODANDA ÇÜRÜYECEKSİN. KEŞKE, KEŞKE TERRA'NIN YERİNDE SEN OLSAYDIN. KEŞKE TERRA'NIN YERİNE SENİN LANET HAYATIN TRHLİKEDE OLSAYDI!!" diye bağırdı. Artık gözyaşlarım akıyordu. Ama neyse ki kapşonum takılıydı. Starfire, Beast Boy'u kolundan tutup revire götürdü. Orada tezgahın yanında çöktüm. O kadar kötüydü ki...
Eskiden ailem dediğim insanlar şimdi benim ölmemi istiyorlardı. Benden nefret ediyorlardı. Bana güvenmiyorlardı. Sadece onlara yardım etmek istemiştim. Beast Boy'un acı çekmesini istememiştim. Bu yüzden kurtardım Terra'yı. Derin bir nefes aldım. Çöktüğüm yerden yavaşça kalktım ve çatıya doğru yürüdüm. Duyguların çıldırmıştı.
Seni sevmiyorlar.
Senden nefret ediyorlar, Raven.
Sana güvenmiyorlar.
Merdivenlerden çıkarken Öfke zihnimden bana bağırıyordu. Haklıydı. Benden nefret ediyorlardı. Çatının kapısından girdiğimde yağmur hala devam ediyordu. Hava hafif açıktı ki sanırım sabah olmuştu.Kaç saat orada oturmuştum? Yağmur saçlarımı ıslatırken çatının köşesine doğru yürüdüm. Hala sokak lambaları şehri aydınlatıyordu. Köşeye vardığımda aşağı baktım. Her şey bir adımıma bağlıydı. Bir adımımla her şey son olacaktı. Sadece bir adımımla tüm acılar, üzüntüler, hayal kırıklıkları sona erecekti.
Hadi, Raven. Korkaklık yapma.
Atlasan kimsenin umrunda olmaz.
Cenazene bile gelmezler.
Yavaşça gözlerimi kapattım. Yapabilirim. Bunu yapabilirim. Yağmur şiddetlenirken yavaşça son adımımı attım.
--------------------------------------------------
Evet, 1 hafta sonra yeni bir bölüm daha. Medyaya koyduğum şarkı bana hep Raven'ı hatırlatıyordu. Bu yüzden koydum. Yakında yeni bir bölüm daha atacağım 💕💕
