Danger

Κεφάλαιο 15

Η εβδομάδα κύλησε ήρεμα παραδόξως. Το πρωί σχολείο, το απόγευμα στο στέκι.

Η αλήθεια είναι πως ο Άγγελος είναι διστακτικός όλη την βδομάδα και δεν θέλει να μπει ακόμα σε δράση. Σέβομαι και κατανοώ την ανασφάλεια του, αλλά μου έχει λείψει το αίσθημα αδρεναλίνης, ειδικά μαζί του.

Σήμερα είναι Δευτέρα. Μόλις διέσχισα την καγκελενια πόρτα του σχολείου ενώ ο Άγγελος με ακολουθεί από πίσω.

Από τότε που γύρισε έχουν αλλάξει αρκετά πράγματα. Η συμπεριφορά των συμμαθητών μας είναι εντελώς διαφορετική.

"Καλημέρα" Ακούμε από διάφορα άτομα ενώ προχωράμε προς το γνωστό σημείο. Ο Άγγελος απαντάει με χαμόγελο σε όλους ενώ εγώ παραμένω σιωπηλός.

Καθόμαστε στο πεζούλι και ανάβω ένα τσιγάρο. Εισπνέω τον καπνό ενώ παρατηρώ το προαύλιο με τα μάτια μου.

Η Εμμα είναι χαμένη εδώ και δυο εβδομάδες. Κυριολεκτικά δεν έχει δώσει σημάδι ζωής και αυτό με αγχώνει.

Από την άλλη σκέφτομαι πως σίγουρα θα μπορούσε να έχει επικοινωνήσει μαζί μου εδώ και τόσες μέρες.

Όμως αν έχει πάθει κάτι τόσο σοβαρό που δεν μπορεί;

"Τι σκέφτεσαι;" Ο Άγγελος με βγάζει από τις σκέψεις μου.

"Τίποτα ιδιαίτερο" Εκείνος ξεφυσάει. Έχει καταλάβει τι με βασανίζει εδώ και μέρες.

"Τι θα κάνουμε σήμερα;" Προσπαθεί να αλλάξει το θέμα.

"Σκέφτομαι να πάω για γκράφιτι. Θέλεις να έρθεις;" Τον κοίταξα και φάνηκε σκεπτικός.

"Θα έρθω" Απάντησε αποφασιστικά και χάρηκα διότι επιτέλους θα ξανά ζήσω κάτι από τις παλιές καλές εποχές.

[...]

Προχωρούσα μέσα στους άδειους δρόμους της πόλης ενώ ήταν περασμένα μεσάνυχτα.

Πραγματικά δεν υπήρχε ψυχή πράγμα που όσο περισσότερο σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο με τρόμαζε.

Η αλήθεια είναι πως έψαχνα τον Άγγελο, καθώς είχε εξαφανιστεί ώρες τώρα με ένα σπρέι στο χέρι.

Έστριψα στο πρώτο στενό που βρήκα, αφού άκουσα την σειρήνα του περιπολικού.

"Όχι πάλι ρε γαμωτο" Μουρμούρισα στον εαυτό μου.

Επιτάχυνα το βήμα μου καθώς ο ήχος της σειρήνας ακουγοταν όλο και πιο δυνατά. Στο τέλος τους στενού αποφάσισα να πάρω την δεξιά μεριά του δρόμου παρόλο που δεν ήξερα που θα με βγάλει.