Danger

Κεφάλαιο 30

Το φέρετρο του μεταφέρουν 4 γεροδεμένοι τύποι ενώ το αφήνουν μέσα στην τρύπα που έχουν σκάψει.

Ευτυχώς για μένα, τα γυαλιά ηλίου κρύβουν τα δάκρυα που υπάρχουν στα μάτια μου.

Με σφιγμένη καρδιά πετάω ένα άσπρο τριαντάφυλλο στον τάφο του και αφού τον κοιτάξω για μισό λεπτό προχωράω προς την άλλη μεριά ενώ διάφορα άτομα με συλλυπούνται.

Όλα τα παιδιά από το σχολείο βρίσκονται εδώ για να πουν αντίο στον Άγγελο. Ακόμα και ο πατέρας μου ξεκλεψε λίγο χρόνο για να αφήσει ένα τριαντάφυλλο.

"Είσαι ενταξει;" Με ρωτάει ανήσυχη η Εμμα που βρίσκεται στο πλευρό μου.

"Όλα καλά" Την διαβεβαιώνω και μου χαμογελάει συμπονετικά. Η καρδιά μου πονάει.

Πάνε μόλις δυο μέρες από τον χαμό του.

Όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Πότε τον πυροβόλησε, πότε εξαφανίσθηκε, πότε ήρθε το ασθενοφόρο.

Βασικά το ασθενοφόρο δεν άργησε καθόλου αλλά ο Άγγελος είχε ήδη ξεψυχήσει στα χέρια μου.

Έδωσα την κατάθεση μου στην αστυνομία και είπαν πως θα βρουν τον δράστη. Ίσως να πίεσε και ο πατέρας μου τα νήματα λιγακι, αλλά δεν με νοιάζει. Εύχομαι να τον κλείσουν σε ένα κελί για όλη την ζωή του.

Το ίδιο βράδυ τηλεφώνησα στην Εμμα. Ήρθε από το σπίτι και με παρηγόρησε. Από τότε δεν έχει φύγει από κοντά μου. Εκείνη ενημέρωσε και τα παιδιά.

Μαζευτήκαμε όλοι στο σπίτι μου την επόμενη μέρα.

Το κλίμα ήταν βαρύ αλλά τουλάχιστον ξεχάστηκα για λίγο.

Δεν άξιζε τέτοιο τέλος σε αυτό το παιδί. Πραγματικά δεν του άξιζε. Είναι το πιο καλόκαρδο παιδί που έχω γνωρίσει στην ζωή μου. Πάντα με πρόσεχε και πάντα ήταν στο πλάι μου. Εννοείται και δεν θα τον ξεχάσω ποτέ.

Είναι δυνατόν να μου ζητάει να μην τον ξεχάσω; Μου την σπάει που μου ζήτησε κάτι τέτοιο. Μου την σπάει που αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια. Θα πρεπε να ξέρει ότι δεν γίνεται να ξεχάσω τον αδελφό μου.

Μακάρι να είχαμε και άλλο χρόνο. Να του έλεγα ποσο σημαντικός είναι για μένα. Σαν να είναι το πρότυπο μου. Να του έλεγα πόσο με βοήθησε από τότε που τον γνώρισα και ποσο θα θελα να είχαμε κι άλλο χρόνο να κάναμε τόσα πολλά πράγματα μαζί. Όπως τις καλές εποχές που είμασταν ασταμάτητοι.

Η Εμμα μου τραβάει απαλά το μανίκι του πουκαμισιου μου και την κοιτάω.

"Θες να φύγουμε;" Ρωτάει αφού ο κόσμος πλέον έχει φύγει.