10 KURUŞ/ Texting

-2-

Herkül: Bir türlü uyku tutmadı bu yüzden kırık kalbini onarmak için kendim hakkında bir şey anlatmaya geldim.

Herkül: Tek tik olduğuna göre uyumuşsun. Yavaş yavaş anlatmaya başlayayım o zaman.

Herkül: Her insanın hayatında en az bir kere olsun aşırı zorlandığı bir dönem oluyor. Benim de bu dönemim beşinci sınıftan itibaren başladı.

Herkül: İnsanlar bir zorluk yaşarken ben birden çok zorluk yaşamak zorunda kalmıştım.

Herkül: Herkes gibi sıradan bir hayatım, sıradan bir ailem vardı. Normal çocuklar gibi sabah kalkıp okula giderdim. Okuldan eve gelip ödevlerimi yapardım sonra da ailemle biraz zaman geçirip uyurdum.

Herkül: Sonra günlerden bir gün annem gün geçtikçe anormal bir şekilde zayıfladığımı fark etti. Üstelik günden güne iştahım da kapanıyordu.

Herkül: Annem bunun farkına varır varmaz hiç vakit kaybetmeden hastaneye getirdiler beni.

Herkül: Şimdi bile hala hastanelerden nefret eder ve korkarım.

Herkül: O zaman da hastaneye gittiğimde kan almak için damarlarımı bulamıyorlardı ve kolumun bir çok yerinden kan almaya çalışıyorlardı.

Herkül: Neyse her ne kadar o zaman canımı aşırı acıtan bir konu olsa da şimdi anlatmaya bile değmediğini düşündüğüm kötü bir anı.

Herkül: Delik deşik ettikleri kolumdan nihayet kan alındığında birkaç saat sonra sonuçlarım çıktı ve hiç beklemediğimiz bir hastalığım olduğunu öğrendik.

Herkül: Doktorun gözündeki endişeyi hala hatırlıyorum. Sonra annem sanki hiçbir şeyden haberim yokmuş gibi beni doktor odasından çıkardı ve ağlaya ağlaya arabaya bindirdi.

Herkül: Sonra babam geldi. Arabaya bindi. Bana baktı ve "Üzgünüm kızım. Baban geç kaldı galiba." dedi ağlayarak.

Herkül: Babam resmen hastalığım için kendini suçlamaya başlamıştı.

Herkül: Ama sonra birden gözyaşlarını silip kendinden çok emin bir şekilde arabayı sürdü ve beni eve götürdü.

Herkül: Sonra kendisi gitti ilaçlarımı aldı ve geldi.

Herkül: Üstünden aylar geçti, o süre zarfında hiç okula gidemedim, gece kan ter içinde uyandım, sayısız ilaç içtim, sayısız iğne yedim, ilaçlardan dolayı aşırı kilo aldım ve çok çirkin birine dönüştüm.

Herkül: Tamamen iyileşene kadar neredeyse yaşımın olması gerektiğinden 3 kat fazla kilolu birine dönüştüm.

Herkül: Biliyor musun, aslında benim canımı yakan geçirdiğim zorlu hastalık ya da aldığım kilo değildi.

Herkül: Benim canımı en çok acıtan şey sevdiğim insanların zorbalığına uğramaktı.

Herkül: Okula gider gitmez bana şişko, obez gibi çeşitli sözler söylediler. Arkadaş ortamından dışlandım, kimse benimle konuşmak istemedi hatta bir keresinde bir kız benden korktuğunu çünkü aşırı korkutucu göründüğümü söyledi:)

Herkül: Durum böyleyken günden güne içime kapandım ve hiç kimseyle konuşamayacak duruma geldim. Sanki sesim çıksa herkes bana zorbalık yapacak ve kalbimin kırılacağını düşünüyordum.

Herkül: Bensiz pikniğe gittiler, birlikte eğlendiler, ders çalıştılar, ben sınavlardan aşırı düşük alırken onlar aşırı yüksek aldılar.

Herkül: Öyle böyle derken zaman hızla geçti.

Herkül: Günler, aylar, yıllar korkunç bir şekilde hızla geçti ama benim hayatım hep aynı şekilde devam etti.