Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
10 Kuruş: Bacak kıllarıma böyle bir şekil vermeyi düşünüyorum da senin de fikrini alayım dedim.
10 Kuruş: Nasıl olur sence?
Herkül: WOOOOAAAAAWWWWWWWWWW
Herkül: Kılların resmen bacağına dekor vermek için yaratılmış bxnxkeekwllsxkxxk
10 Kuruş: Ay değil mi kız hxnxmmzlslwlwlw
10 Kuruş: Nabersin?
Herkül: Derse gidiyorum, yoldayım.
Herkül: Sen nabersin?
10 Kuruş: Sabah sekizden beri dersteyim;)
Herkül: Sabah sekiz de ders olmaz ki ama ya
10 Kuruş: Senin profil fotoğrafın niye yok?
10 Kuruş: Belki merak ediyorumdur seni. Belki görmek istiyorumdur?
Herkül: Allah Allah. Seninki neden yok?
10 Kuruş: Ben şimdiye kadar hiç profil fotoğrafı kullanmadım ki.
Herkül: Ben de kullanmadım.
10 Kuruş: Şimdiden itibaren kullan?
Herkül: Olmazzz
10 Kuruş: Öyle olsun:(
10 Kuruş: Kalbimi kırdın:(
10 Kuruş: Beni üzdün:(
10 Kuruş: Beni paramparça ettin:(
Herkül: Biraz daha abart az oldu bu chxnmxms
10 Kuruş: Bu kadar kâfi.
10 Kuruş: Kâfiyi cümle içinde kullandım yalnız.
10 Kuruş: Elhamdülillah bugün de mükemmelim.
Herkül: Her zamanki gibi 😎
10 Kuruş: Kaç tane dersin var bugün?
Herkül: 2 tane
10 Kuruş: Kaçta çıkarsın dersten?
Herkül: 4 gibi çıkarım büyük ihtimalle. Sen?
10 Kuruş: Benimki 3'te bitiyor.
10 Kuruş: Dersten sonra gidip lahmacun gömelim derdim de durum ortada gncnmdkele
10 Kuruş: Daha birbirimizin ismini bile bilmiyoruz.
Herkül: Bir çılgınlık yapıp birbirimize ismimizi söylebiliriz bence.
10 Kuruş: Yok ben ekşın istiyorum
10 Kuruş: Biraz daha gizli tutalım sonra birden pat diye söyleyelim. Ama ben sormadan sakın ismini söyleme tamam mı. Heyecanı kalmaz ha.
Herkül: Sen nasıl istersen nfnfmdlsslle
Herkül: Herkül ve 10 Kuruş olarak devam edelim o zaman
10 Kuruş: Tamam Herkül'cüğüm.
10 Kuruş: İyi derslerrr
Herkül: Sana da.
Mesajı okuyup telefonumu gülümseyerek cebime koydum ve dersimin olacağı dersliğe girip en arka sıraya oturdum.
Öğrencilik hayatım boyunca hep en arka sıralarda oturmuştum ve öne oturunca kendimi hep kötü hissediyordum.
Sınıf arkadaşlarım sınıfa yavaş yavaş gelirken dersin başlamasına beş dakika kalmıştı. Birkaç gündür kendimi iyi hissediyordum ve bunu hiç tanımadığım birine borçluydum.
İçinden geldiği gibi konuşuyordu ve beni hiç sıkmıyordu. Bunu bilerek yapmıyordu çünkü o zaten öyle biriydi. Attığı ilk mesajdan itibaren öyle biri olduğu anlaşılıyordu.
Zorbalığa uğradığım konularda kendi kendine sinirlenmesi, bana kızması, beni kırdığını düşünüp özür dilemesi benim için o kadar özel bir histi ki anlatamazdım.
Beni nedensizce güvende hissettiriyordu ve bu yüzden samimi bir şekilde konuşmamı sağlıyordu. Bu hissi sevmiştim, baya sevmiştim hem de.
Çünkü ben çocukluğumda ağır şeyler atlatan, herkesin ergenlikte olup deli dolu yaşadığı günlerde ölüm kalım savaşı veren biriydim..
Üstelik bu savaşım bittiğinde, tam kurtuldum dediğimde daha büyük bir savaşın içine giren biriydim.
Hastane köşelerinde sıra beklemek sevdiğim insanlar tarafından dalga konusu olmaktan çok canımı acıtmamıştı aslında. O an hayattaki en zor şeyin o olduğunu düşünüyordum ama zaman geçtikçe en büyük zararı arkadaşım sandığım insanlardan aldığımı anlamıştım.
Her zaman tek başına oturan, grup ödevlerinde kimseyle eş olamayan, boş derslerde sessizce sınıfta oturup dışarda eğlenenleri izleyen, hor görülen, dış görünüşüyle dalga geçilen sıradan bile olmayan bir kızdım.
Ama şimdi.... Uzun yıllar sonra annem ve babam dışında birinin beni önemsediğini ilk defa hissediyordum. Hatta o kadar güzel bir histi ki bu hissin devam etmesi için elimden ne geliyorsa yapmaya hazırdım.
Kendimi uzun bir süre önce değiştirmeye karar vermiştim ve bu kararımdan asla vazgeçmeyi düşünmüyordum.
Hiç beklemediğim bir anda bana trajikomik 10 kuruş macerasını anlatan çocuğu hayatımda güzel bir yere getirebilirdim bence.
Her şeyi konuştuğum bir arkadaş, sırlarımı anlatabileceğim bir dost belki de...
Belki de beni kahramanı diye düşünürken kahramanım olup beni kurtaracak bir kurtarıcı.
