OYUNBAZLAR ÇETESİ♠️OYUNBOZANLAR (OYUNBAZ SERİSİ 1-2)

2.|9. Zehirli Ve Keskin Kelimeler🎲

Selam Oyunbozanlarım!

Not: Lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı ihmâl etmeyin.♥️

📚Keyifli Okumalar Dilerim. 📚

🎲●🎲

Karanlık sizi içine çektiğinde nereye gideceğinizi bilemezdiniz...

Kendimi nasıl olduğunu anlayamadığım bir şekilde bi' ormanda buldum. Oldukça korkunç, ay ışığının bile zar zor aydınlattığı bu ormanda kurumuş ağaçların karanlık gölgesi altında nedeni bilinmez şekilde hızla koşuyordum.

Ayaklarım çıplaktı. Tabanlarıma batan taş ve ağaç parçalarının acısını hissediyordum. Nefeslerim normalin üstündeydi. Kalbim göğüs kafesimi kırıp geçmek ister gibi atıyordu.

Koşuyordum...

Koşmaya devam ediyorum. Daha doğrusu kaçmaya ama kimden, neyden kaçtığımı bilmiyordum. Bu sonsuzluğa uzanan karanlık ormanda nereye gittiğimi bilmeden koşmaya devam ettim. Arkamda beni kovalayan bir şeyler vardı. Ama neydi onlar? Bilemiyordum. Düşünemiyordum. Tek yaptığım çılgınlar gibi koşmaktı.

Kovalanıyordum...

Fısıltılar duymaya başladım. Arkamdan geliyor, kulaklarıma ulaşıp beni delirtmeye çalışıyorlardı. Her iki kulağımın etrafında dolanan fısıltılardan kaçmak istercesine daha hızlı koşmaya başladım. Şu an ne parçalandığını hissettiğim ayak tabanlarım umurumdaydı ne de bana engel olmaya çalışır gibi duran ağaç dallarının yüzümde, bacaklarımda ve kollarımda açtığı yaralar.

Kaçıyordum...

Sert bir rüzgâr esti. Üstümdeki ince, kısa beyaz elbisenin etekleri havalandı. Saçlarım yüzüme doğru savruldu ve benim ayaklarım tam o anda koşmayı kesti. Sona gelmiştim. Göğsüm hızla inip kalkarken hırıltılı nefesler eşliğinde nerede olduğumu anlamaya çalıştım. Kulağıma dolan fısıltılar kesilmişti. Artık arkamda beni kovalayan bir şey de yoktu. 

Gözlerim büyük bir tedirginlikle etrafta dolanırken arkamda bir dalın kırılma sesini işittim. Hızla bedenimi o tarafa çevirdim. Karşılaştığım şey bir aynaydı. Beni yansıtan bir aynaydı. Ayna dalgalandı. Yansımamın dudakları aralandı. Ve "Gerçekleri yok sayamazsın," diye fısıldadı.

Koşuyordum...

Kaçıyordum...

Kovalanıyordum...

Ama neyden? 

Kendimden mi?

🎲●🎲

İrkilerek ve titreyerek uyandım. Gözlerim ilk olarak tavanla buluştu. Sertçe yutkunurken terleyen alnımı elimin tersi ile sildim. Benim için garip bir uyku olmuştu. Rüyamda oldukça tuhaf anlar yaşamıştım. Bir şeyden kaçıyordum ama onun ne olduğunu bilmiyordum daha sonra kaçtığım şeyin kendim olduğunu anlıyordum. Ve bu benim pek hoşuma gitmemişti. "Bilinçaltın seninle oyun oynuyor. Ama bu yaparken bile mantıklı düşünmeni sağlıyor."

Asi'nin dedikleri beni düşünmeye itti. Gördüklerim belki de artık daha fazla sağır ve kör rolü yapmamam gerektiğini gösteriyordu. Gözlerim aniden giysi dolabının kapağında bulunan aynayla buluştu. Rüyamdaki yansımanın sesi tekrar kulaklarımda yankılandı. "Gerçekleri yok sayamazsın." Tam olarak böyle demişti. Ve ben şimdi ne demek istediğini daha iyi anlıyordum.

Aniden yatakta doğruldum. Gece mavilerim komidinin üstündeki dijital saate kaydığında yalnızca 1 saat uyuduğumu anladım. Bu bana yetmişti. En azından fiziksel anlamda yorgunluğum geçmişti. Bu yüzden ikinci dersim olan dövüş sanatları için oldukça hazırdım. Sadece tek yapmam gereken hızlı bir şekilde duş alıp rahat kıyafetler giymekti.